صفدر رستمی - PhD Candidate of General Psychology, Department of Psychology, Neyshabur Branch, Islamic Azad University, Neyshabur, Iran
حسن توزنده جانی - Associate Professor, Department of Psychology, Neyshabur Branch, Islamic Azad University, Neyshabur, Iran
حمید نجات - Assistant Professor, Department of Psychology, Quchan Branch, Islamic Azad University, Quchan, Iran

مقدمه: کودکان طلاق در طول زندگی با آسیبهای روانی و اجتماعی فراوانی مواجه میشوند و نیاز به آموزش و حمایت دارند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش تعامل والد- کودک و آموزش فرزندپروری به شیوه آدلر- درایکورس بر کیفیت رابطه والد- کودک، درکودکان طلاق انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری مادران مطلقه مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روان درمانی شهر مشهد در نیمه دوم سال ۱۳۹۶ میشد. از این میان ۶۰ نفر همراه فرزندشان به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروه تعامل والد- کودک ( ۱۵ جلسه) و گروه آدلر- درایکورس (۱۰ جلسه)دریافت کردند، گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه ارزیابی رابطه والد-کودک ( PCRS ) در سه مرحله پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری انجام شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها ازتحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با بکارگیری نرم افزار SPSS-۲۱ استفاده شد. یافته ها: تحلیل واریانس چندمتغیره با اندازه گیر مکرر نشان داد، آموزش به مادران در دو رویکرد تعامل والد- کودک و آدلر- درایکورس باعث بهبود کیفیت رابطه والد- کودک میگردد. همچنین اثربخشی آموزش رویکرد آدلر – درایکورس، باعث کاهش بیشتر آزردگی در رابطه والد- کودک میگردد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که با به کار گیری آموزش تعامل والد- کودک و آدلر- درایکورس میتوان رابطه والد- کودک را بهبود بخشید و در این میان شیوه آدلر- درایکورس اثر بخشی بیشتری دارد.

Parent-child Interaction, Parenting, Parent-child Relationship, Single Parent, تعامل والد-کودک, آموزش والدین, رویکرد آدلر-درایکورس, تک والد