بهزاد زاهدی - دانشجوی دکتری گروه مهندسی عمران- مدیریت منابع آب، واحد شوشتر، دانشگاه آزاد اسلامی، شوشتر، ایران
محمد حسین پورمحمدی - استادیار گروه مهندسی عمران- مدیریت منابع آب، واحد شوشتر، دانشگاه آزاد اسلامی، شوشتر، ایران
حسین اسلامی - استادیار گروه مهندسی عمران- مدیریت منابع آب، واحد شوشتر، دانشگاه آزاد اسلامی، شوشتر، ایران
احسان دریکوند - استادیار گروه مهندسی عمران- مدیریت منابع آب، واحد شوشتر، دانشگاه آزاد اسلامی، شوشتر، ایران
محسن سلیمانی بابرصاد - گروه مهندسی آب، مرکز تحقیقات علوم آب و محیط زیست، واحد شوشتر، دانشگاه آزاد اسلامی، شوشتر، ایران

آب­های زیرزمینی یکی از مهم ترین منابع طبیعی حیاتی است که از نظر کمی و کیفی متغیر است. افزایش شهرنشینی و جمعیت توسعه کشاورزی، فشار زیادی بر کیفیت و کمیت منابع آب زیرزمینی وارد می­کند. بنابراین احیا و بهره­برداری بهینه متناسب با توان آبخوان­ها یکی از روش­های حل چالش­های ناشی از کمبود منابع آب به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک است. سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) نقش مهمی در آماده سازی لایه­های موضوعی مختلف برای دستیابی به مناطق بالقوه تغذیه آب زیرزمینی ایفا می­کند. در این تحقیق برای شناخت پهنه­های مناسب تغذیه مصنوعی آب­های زیرزمینی در دشت دزفول-اندیمشک از دو روش AHP و TOPSIS استفاده گردید. معیارهای مورد نظر در این تحقیق شامل ضخامت آبرفت، قابلیت انتقال، لیتولوژی، فاصله از جاده، فاصله از رودخانه و کاربری اراضی می­باشد. پس از تهیه نقشه های لازم و هم پوشانی آن ها در نرم افزار GIS لایه ها بررسی و مکان های مناسب تعیین گردید. طبق نتایج به دست آمده مناطق شمالی و مرکزی با توجه به معیارها مکان مناسب تری برای تغذیه مصنوعی هستند. برای مقایسه این دو روش درصد مساحت­هایی را که هر کدام از آن ها در دسته های عالی، خوب، متوسط و ضعیف در برمی گیرند محاسبه گردید. برای روش AHP به ترتیب۹/۸۳، ۳۰/۵۳، ۳۰/۱۵و ۲۹/۴۹ درصد و برای روش TOPSIS به ترتیب ۲۰/۳۱، ۲۸/۴۷، ۲۷/۴۸ و ۲۳/۷۴ درصد به دست آمد.

AHP؛ TOPSIS, تغذیه مصنوعی آب های زیرزمینی