بررسی اعتبار حقوقی امضا الکترونیکی و ممنوعیت آن در برخی اسناد
- سال انتشار: 1402
- محل انتشار: فصلنامه رهیافت های نوین در مطالعات اسلامی، دوره: 4، شماره: 13
- کد COI اختصاصی: JR_JMAIS-4-13_002
- زبان مقاله: فارسی
- تعداد مشاهده: 95
نویسندگان
نویسنده مسئول
پژوهشگر محقق
چکیده
پردازش فنی اطلاعات یا داده ها، زمانی اعتبار حقوقی امضا را خواهد داشت که مقنن چنین اعتبار و اجازه ای به آن داده باشد. اگرچه نام امضای الکترونیکی تداعی گر جنبه های اجرایی، فنی و تامین امنیت است، اما سازوکارهای حقوقی بر تمامی آنها مقدم است؛ لذا مطابق قانون تجارت الکترونیکی ایران مصوب ۱۳۸۲، یکی از ملزومات تحقق این سیاست(تجاری)، گسترش امضای الکترونیکی می باشد. از این رو سازماندهی حقوقی قوی به پشتوانه اعتبارات حقوقی امضا ایجاد شده است که بیشترین وظایف را بر عهده دارندگان آن قرار داده است. تا بدانجا که قدرت اثباتی حقوقی به آن داده است و این موجب سنگینی وظایف صاحبان این امضاها می باشد و سند الکترونیکی نیز باید از نظر حقوقی قابل اثبات باشد. این نوشتار با تکیه بر نگاهی تحلیلی- توصیفی با بررسی ملاک هایی که موجب اعتبار گرفتن امضای الکترونیکی می شود به تفکیک آن دسته از اعمال حقوقی که از قاعده اعتبارات حقوقی امضا مستثنی شده اند می پردازد و با استدلال موردی بر موارد موجود، سعی در اثبات تصریحی بودن اعتبار حقوقی امضا الکترونیکی دارد.کلیدواژه ها
امضا، اعتبار اسناد، قانون الکترونیک، استثنائات، اعتبار حقوقی، قرارداد هوشمند، قوانین بین المللی، رمزنگاری دیجیتالیاطلاعات بیشتر در مورد COI
COI مخفف عبارت CIVILICA Object Identifier به معنی شناسه سیویلیکا برای اسناد است. COI کدی است که مطابق محل انتشار، به مقالات کنفرانسها و ژورنالهای داخل کشور به هنگام نمایه سازی بر روی پایگاه استنادی سیویلیکا اختصاص می یابد.
کد COI به مفهوم کد ملی اسناد نمایه شده در سیویلیکا است و کدی یکتا و ثابت است و به همین دلیل همواره قابلیت استناد و پیگیری دارد.