بررسی قابلیت دسترسی به حمل و نقل شهری در بین شهروندان دارای ناتوانی جسمی (مورد مطالعه: شهر مشهد)

امروزه مناسب سازی فضای شهری و بهبود قابلیت دسترسی و تحرک افراد دارای معلولیت به موضوعی پراهمیت در مدیریت کلان شهری تبدیل شده است. یکی از مهمترین امکانات شهری، حمل و نقل عمومی می باشند که همواره شاهد بیشترین حجم استفاده کننده بوده و به عمده ترین نیازهای شهروندان در ابعاد مختلف پاسخ می دهند. هدف از انجام این مطالعه بررسی قابلیت دسترسی به حمل و نقل شهری در بین شهروندان دارای ناتوانی جسمی در شهر مشهد بوده است. روش تحقیق در این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و همچنین روش تحلیلی-توصیفی مبتنی بر پیمایش بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی معلولان و کم توانان حسی و حرکتی تشکیل دادند. با توجه به جمعیت معلولان و کم توانان بر طبق فرمول کوکران ۱۶۸ نفر حجم نمونه را تشکیل دادند. به منظور میزان دسترسی معلولان به حمل و نقل شهری از پرسشنامه محقق ساخته استفاده گردید و یافته های حاصل از پرسشنامه از طریق نرم افزار Spss تجزیه و تحلیل شد. یافته ها حاکی از آن بود که بیشترین رضایت شهروندان کم توان و ناتوان حرکتی ازسیستم حمل و نقل شهری، مربوط به مولفه "مناسب بودن محل استقرار ایستگاه های مترو"، می باشد و بیشترین میزان نارضایتی مربوط به "میزان راحتی استفاده از خدمات حمل و نقل" بود در مجموع سیستم حمل و نقل شهر مشهد در جهت انطباق با نیاز شهروندان کم توان و ناتوان حرکتی، عملکرد متوسطی داشته است که چندان رضایت بخش نبوده است.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، معلولیت ، افراد کم توان ، حمل و نقل شهری ، شهر مشهد