بهره برداری از جنگل به هر روشی که باشد آسیب به توده باقی مانده را به همراه خواهد داشت، ولی تلاش های منطقی برای کاهش شدت آسیب به درختان سرپا به پایداری جنگل منجر خواهد شد. این بررسی در پارسل شماره ۳ از سری ۲ جنگل های منطقه گلندرود در جنوب بخش رویان (علمده) که به شیوه تدریجی-پناهی مدیریت می شد، انجام گرفت. روش بهره برداری در منطقه مورد بررسی، روش سنتی یعنی تبدیل چوب به الوار و خروج توسط قاطر بوده است. نتایج این تحقیق نشان داد که در بین درختان مورد بررسی از نظر عمق زخم ۵/۱۰ درصد دارای خراش و تغییر رنگ پوست (زخم درجه ۱)، ۸/۲۹ درصد دارای آسیب دیدگی پوست درخت بدون کنده شدن پوست (زخم درجه ۲) و ۷/۵۹ درصد دارای کنده شدن پوست درخت به همراه کامبیوم (زخم درجه ۳) هستند. از نظر مساحت زخم ۲/۶ درصد از زخم ها، مساحتی بیشتر از ۵۰۰ سانتی متر مربع، ۵/۱۷ درصد از زخم ها سطحی بین ۵۰۰-۱۰۰ سانتی متر مربع، ۹/۲۸ درصد سطحی بین ۱۰۰-۲۵ سانتی متر مربع و ۴/۴۷ درصد مساحتی کمتر از ۲۵ سانتی متر مربع داشتند. از زخم های ایجادشده در جنگل، ۵/۶۰ درصد مربوط به کشیدن، ۶/۳۲ درصد مربوط به قطع درخت و ۹/۶ درصد مربوط به عوامل انسانی است. همچنین نتایج نشان داد که حدود ۸۲ درصد از زخم ها، مربوط به ارتفاع کمتر از ۲ متر از بن درخت است.

شیوه تدریجی- پناهی, روش سنتی, درختان سرپا, عمق زخم, مساحت زخم, محل زخم