استفاده از سیستم چوبکشی زمینی، هرچند بیشترین مشکلات زیست محیط را سبب می شود، عملیاتی معمول برای خروج چوب از عرصه قطع است. ما میخواهیم این فرضیه را امتحان کنیم که با گذشت زمان، بین التیام یا بسته شدن زخم، در تنه درختان باقی مانده گونههای مختلف، از نظر آماری تفاوت معنیداری وجود دارد. این تحقیق به دنبال دستیابی به موارد زیر است: ارزیابی صدمه به درختان باقی مانده در اثر عملیات خروج چوب، بررسی و مقایسه مقاومت گونه ها و قطرهای مختلف درختان در مقابل زخم های ایجاد شده در اثر عملیات بهره برداری با اندازه ، شدت و محل های متفاوت و چگونگی تغییرات در اندازه زخم (التیام و بسته شدن زخم یا گسترش آن) با گذشت  ۱۷ سال زمان در گونههای مختلف با استفاده از آماربرداری صددرصد از درختان اطراف مسیرهای چوبکشی. نتایج نشان داد که بین گونه درختان و میزان التیام زخمها ارتباط معنیداری وجود دارد. با افزایش قطر درختان، التیام زخمها کاهش مییابد. با افزایش ارتفاع زخم از سطح زمین، نسبت التیام افزایش مییابد. نتایج نشان داد که زخمهای عمیق تنه درختان دیرتر از زخمهای سطحی التیام مییابند. صرف نظر از نوع گونه، با افزایش اندازه زخم، میزان التیام زخمها به صورت رابطه لگاریتمی کاهنده است. نتایج نشان داد که سن زخم اثر معنیداری بر میزان التیام زخم ندارد. صدمه به توده باقی مانده با طراحی و برنامه ریزی مناسب عملیات خروج چوب از جنگل و آموزش گروه بهره برداری می تواند کاهش یابد.

التیام زخم, اندازه زخم, سن زخم, سیستم چوبکشی زمینی, طرح جنگلداری تاویر