محمدرضا نادری - دانشجوی دکتری اکولوژی گیاهان زراعی، گروه زراعت، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد (مسئول مکاتبات).
عبدالرزاق دانش شهرکی - استادیار گروه زراعت، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهرکرد.
رضوان نادری - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم و تکنولوژی بذر، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بیرجند.

سمیت فلزات سنگین و تجمع آن ها در زنجیره های غذایی یکی از اصلی ترین معضلات زیست محیطی و بهداشتی جوامع مدرن است. اگرچه امکان اصلاح خاک های آلوده به فلزات سنگین با استفاده از تکنیک های شیمیایی، فیزیکی و یا زیستی وجود دارد، اما روش های فیزیکی و شیمیایی اصلاح مناطق آلوده به فلزات سنگین هزینه بر، وقت گیر و تخریب کنند ه ی محیط زیست می باشند. از این رو، طی سال های اخیر دانشمندان و مهندسین درصدد طراحی و توسعه ی تکنیک های زیستی برآمدند که بتوانند مکان های آلوده به فلزات سنگین را بدون آنکه بر حاصلخیزی و تنوع بیولوژیکی خاک اثرات سوئی داشته باشند پاکسازی و تعدیل نمایند. گیاه پالایی از جمله فناوری های سبز و دوست دار محیط زیست است، که از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه و از لحاظ انرژی کم هزینه می باشد. این فناوری دربرگیرنده ی استفاده از گیاهان و ریزجانداران وابسته به آن ها جهت پاکسازی و یا تثبیت آلاینده های سمی نظیر فلزات سنگین است. در مقاله ی حاضر مروری کوتاه بر فناوری گیاه پالایی و تکنیک های مختلف آن خواهیم داشت.

فلزات سنگین, گیاه پالایی, استخراج گیاهی, تصفیه ی گیاهی, تبخیر گیاهی, تثبیت گیاهی