محمد تقی بلوری بزاز - گروه عمران دانشکده مهندسی دانشگاه فردوسی مشهد
جعفر بلوری بزاز

آلاینده های هیدروکربنی، علاوه بر این که همواره به عنوان یکی از مخاطرات اصلی محیط زیست به شمار می روند، در خاک های ماسه ای آلوده شده، پارامترهای مقاومتی آن را کاهش داده و به صورت یک خطر زیست محیطی و مهندسی در طبیعت رها می شوند. راهکار های زیادی برای بهپالایی و بهسازی اینگونه از خاک ها مورد بررسی قرار گرفته است. در پژوهش حاضر، بهسازی خاک های آلوده به دو نوع هیدروکربن (روغن موتور و گازوئیل) با استفاده از روش تزریق مواد زیستی بر پایه سویه باکتری Sporsarcina pasteuri و سپس ترسیب کلسیم کربنات در یک مخزن با اتکا بر نفوذ ثقلی مواد بهساز میکروبی انجام شده است. اثرات تراکم و بازدارندگی هیدروکربن ها در مواجهه با میکروارگانیزم ها (با استفاده از نتایج آزمون بازدارندگی دیسکی) از جمله مواردی است که بر میزان و نحوه بهسازی موثر بوده و بهسازی با هر درجه ای از موفقیت در خاک های آلوده هیدروکربنی صورت پذیرفته است. بدین ترتیب نتایج فرآیند بهسازی پس از تزریق مورد بررسی قرار گرفتند و مشخصا با توجه به بازدارندگی زیاد روغن موتور نسبت به گازوئیل، فرآیند بهسازی در این آلاینده کمتر از گازوئیل بود. همچنین بیشترین بهسازی زیستی در خاک فاقد آلاینده رخ داد.

آلاینده هیدروکربنی, پارامترهای مقاومتی, بهسازی میکروبی, ترسیب کلسیم کربنات, Sporsarcina pasteuri