لطف علی کوزه گر کالجی - استادیار گروه جغرافیای انسانی و آمایش، دانشگاه شهید بهشتی تهران
بتول حسینی تلی - دانشجو دکتری فیزیک، دانشگاه زاد اسلامی،واحد تهران شمال، دانشگاه فرهنگیان، آموزش و پرورش منطق ۶شهر تهران
مصطفی رضایی - دانشجوی دکتری حقوق عمومی، دانشگاه شهید بهشتی تهران
پرویز آقایی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه شهید بهشتی تهران و مدرس دانشگاه آزاد اسلامی،واحد تهران جنوب، گروه شهرسازی

در نیم قرن اخیر، تمرک زدایی از دولت به عنوان یکی از کلیدی ترین ابزارهای توسعه و به موازاتآن یک فرایند دموکراتیک شناخته می شود. عموما اعتقاد بر آن است که تمرکز زدایی از حکومتملی به دولت محلی زمینه های تخصیص اختیارات و قدرت به جوامع محلی را فراهم می کند کهاین کار نه تنها موجب تضعیف دولت نخواهد شد بلکه مصداق بارزی از اثبات مشروعیت ودموکراسی در عمل است. تمرکزدایی نیازمند پیش شرط های قانونی و در عین حال اجراییاست که آثار آن در توانمندسازی دولت در ارائه خدمات، مشارکت و موزش اجتماعی؛ و توسعه یا بهره وری در اقتصاد محلی LED نمایان است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که تمرکزدایی اگر به درستی طراحی شود، می تواند دموکراسی را بدون تضعیف قدرت دولتافزایش دهد و در عین حال سطحی از قدرت و اختیار را نیز به جوامع محلی واگذار کند.

تمرکززدایی، حکومت ملی، دولت محلی، توسعه