پریرخ امامی

فساد پدیده ی مخرب و مهلکی است که ساختارهای اجتماعی را در کلیه ی سطوح به شدت تهدید می کند. بر این اساس مقابله با فساد یکی از دغدغه های اصلی تمام کشورها و سازمانهای بین المللی است . سازمان جهانی شفافیت در سال ۲۰۲۰ رتبه بندی سالانه فساد را براساس وضعیت نهادهای دموکراتیک و شاخص های فساد در ۱۸۰ کشور انجام داده و به هر کشور، امتیازی بین صفر (بالاترین حد فساد) تا صد (عاری از فساد) تعلق گرفته است . در این میان، نمره ایران ۲۶ تعیین شده که کشورمان را در رتبه ۱۴۶ ازنظر فساد اداری قرار می دهد. درمجموع یکی از مهم ترین دلایل اشاعه فساد اداری، فقدان ساختارهای شفاف و روشن جهت انجام امور در سازمانها است . در محیط های اداری غیر شفاف و مبهم ، امکان کج رویهای اداری افزایش می یابد و انجام رفتارهای فسادآلود تسهیل می شود. می توان ادعا کرد موثرترین و کارآمدترین شیوه مبارزه با فساد اداری، خروج از فضای تاریک و شفافسازی محیط و ساختار اداری است . شفافیت ، مکانیزمی خودکنترل است که طی آن سازمانها با دخالت کمتر دولت ، خود را کنترل می نمایند؛ زیرا نظارت عموم مردم را بر خود احساس می کنند و مهم ترین عامل شفافیت در سازمانها توجه به فناوری اطلاعات و جریان ارتباطات آزاد است .

شفافیت سازمانی ، فساد اداری، فناوری اطلاعات