بازدارندگی فعالیت تریپتیک گوارشی سرخرطومی جنایی خرما Rhynchophorus ferrugineus (Col.: Curcolionidae) با مهار کننده های گیاهی

سال انتشار: 1391
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 941

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

IRANDATE01_014

تاریخ نمایه سازی: 13 اسفند 1391

چکیده مقاله:

یکی از آفات مهم و خطرناک و شاید مهم ترین آفت خرما در سراسر جهان، سرخرطومی حنایی خرما Rhynchophorus ferrugineus Ol. می باشد. این حشره در بسیاری از کشورهای خرماخیز جهان وجود دارد که بسیار خطرناک است و خسارت آن مربوط به تنه نخل است که از درون تنه آن تغذیه می کند و پس از مدتی نخل فرو م یافتد. ه ماکنون، این آفت در سراوان استان سیستان و بلوچستان بصورت آفت قرنطینه ای م یباشد. در روش های کنترل آفت، یکی از روش های جدید استفاده از مهارکننده- های آنزیمی است. در این پژوهش، به بررسی آنزی مهای موجود در دستگاه گوارش و مهار آنها با مهارکننده های گیاهی پرداخته شد. سوبسترای هموگلوبین برای سنجش فعالیت پروتئولیتیک کل و سوبسترای اختصاصی BApNA برای سنجش فعالیت تریپسین استفاده شد. مهارکنند هها از بذرهای گیاهان ارزن ،(Panicum miliaceum)، خلر ،(Lathyrus sp)، جغجغه (Prosopis farcta)، باقلا (Vicia faba) و خارشتر (Alhaji persarum) با روش های بیوشیمیایی استخراج گردید. بیشترین مهارکنندگی پروتئازهای کل مربوط به بازدارنده استخراج شده از گیاه باقلا و برابر با 60 درصد و بیشترین مهار تریپسین مربوط به گیاه خلر و برابر با 100 درصد بدست آمد. زایموگرام تریپسین از نوع SDS-PAGE غیر احیایی و با کمک صفحات نیتروسلولزی انجام گرفت و وجود دو ایزوفرم مشخص گردید که پس از تیمار با بازدارنده، دو ایزوفرم به طور کامل مهار شدند.

نویسندگان

نصیر صابری ریسه

گروه گیاهپزشکی، دانشکده علوم کشاورزی، دانشگاه گیلان،

وحیده حسینی نوه

گروه گیاهپزشکی، پردیس علوم کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران، کرج

محمد قدمیاری

گروه گیاهپزشکی، دانشکده علوم کشاورزی، دانشگاه گیلان

بهنام معتمدی نیا

گروه گیاهپزشکی، مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان جنوبی