آثار تربیتی عفاف از منظر آموزههای فقهی

عفت به معنای خویشتن داری، تسلط بر نفس و نقطه مقابل شهوت و شکم پرستی است که ریشه در فطرت آدمی دارد و ناشی از پاکی درونی انسان است. تا انسان از درون پاک و با تقوا نباشد نمی تواند در رفتار و اعمال، خویشتن دار باشد. عفاف می تواند بزرگترین پشتیبان و نیروی محرکه باشد که به توسعه و پیشرفت، شتاب دهد. می توان گفت که همه ی بی عفتی های موجود در دنیای امروز تحقیرکردن اصول عفاف و تقوای است. این فضیلت اخلاقی دارای گستره وسیعی است و جنبه های مختلف زندگی بشر را فرا میگیرد که افراد در این ابعاد دعوت به رعایت این فضیلت شده اند؛ نمود آن هم در افکار و اندیشه و هم در رفتار است، که شامل تک تک اعمال بشری مانند گفتار، پوشش، زینت، نوع راه رفتن، خوردن و ... میگردد. از دیدگاه مکتب اسلام، شخص عفیف نه تنها در روابط  مرد و زن بلکه باید در تمامی کارهای زشت و حرامی دوری کند.پژوهش حاضر با روش کتاب خانه ای،گردآوری و توصیفی-تحلیلی  از منظر آموزههای فقهی به بررسی آثار تربیتی عفاف می پردازد. نتیجه پژوهش  حاکی از آثار و برکات عفت و پاکدامنی همچون درک لذت ایمان،عزت و سربلندی،آرمش روحی فرد و جامعه،سلامت جسمی،استحکام بنیاد خانواده... می باشد.

کلیدواژه ها:

تربیت ، عفاف ، فقه ، ابعاد عفاف ، توصیه های کاربردی