محمدرضا یزدانخواه فرد - دانشگاه ع. پ. اصفهان،
فریبا حقانی - دانشگاه ع. پ. اصفهان،
اطهر امید - دانشگاه ع. پ. اصفهان،

مقدمه : گروه بالینت روشی است که به طور گسترده برای تقویت درک ارتباط بین حرفه های وابسته به سلامت و بیمارانشان مورد استفاده قرار می گیرد. مشارکت کنندگان به طور منظم در گروه های کوچک با یک رهبر اقدام به تشکیل جلساتی می کنند تا در مورد تجربیات خود از موارد مشکل ساز بحث نمایند. این روش در ابتدا در سال ۱۹۵۰ برای تقویت درک روابط پزشک -بیمار توسعه داده شد، اما تاکنون هیچ مطالعه ای روی گروه بالینت و اساتید بالینی در سطح دنیا انجام نشده است . هدف از پژوهش حاضر، توصیف و تحلیل تجربیات اساتید بالینی از مشارکت در گروه بالینت و تاثیر آن بر زندگی کاری آنها در محیط های بالینی می باشد.روش اجرا: مصاحبه های نیمه ساختار یافته و عمیق با ده نفر از اساتید بالینی که در ایران ، در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان مشغول به کار بودند و همگی در جلسات گروه بالینت شرکت کرده بودند، انجام گرفت . مشارکت کنندگان به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند.مصاحبه ها ضبط ، بازنویسی و مورد تجزیه و تحلیل کیفی قرار گرفت .باورپذیری، قابلیت اعتماد، تاییدپذیری و انتقال پذیری داده ها انجام و تایید شد.یافته ها: اساتید بالینی اظهار نمودند که مشارکت آنها در گروه بالینت بر زندگی کاری آنها تاثیر داشته است . تجزیه و تحلیل ها موجب پیدایش دو درونمایه ”چرخه دگردیسی رفتاری” و ”ابعاد توسعه تعاملات حرفه ای” گردید، به گونه ای که اساتید بالینی را قادر ساخته که مجددا از از استاد بودن خود لذت ببرند.بحث و نتیجه گیری : یافته ها حاکی از آن است که گروه بالینت و به اشتراک گذاری تجربیات با دیگران می تواند راهی برای تقویت درک اساتید بالینی در مواجهه با زندگی کاری باشد، که احتمالا می تواند هم به سود اساتید بالینی و هم به سود دانشجویان آنها باشد. برای ارزشیابی امکان سنجی اجرای گروه های بالینت برای اساتید در محیط های بالینی ، نیاز به انجام تحقیقات بیشتری می باشد.