مینا صیدی اسفهلان - استادیار، دانشکده مهندسی شیمی و نفت، دانشگاه تبریز، تبریز
الناز خداپناه - دانشیار، پژوهشکده نفت و گاز سهند، دانشکده مهندسی نفت و گاز، دانشگاه صنعتی سهند، شهر جدید سهند، تبریز
سید علیرضا طباطبائی نژاد - استاد، پژوهشکده نفت و گاز سهند، دانشکده مهندسی نفت و گاز، دانشگاه صنعتی سهند، شهر جدید سهند، تبریز،

روش ترکیبی آب کم شور-PPG راهی موثر برای رفع مشکل تولید بالای آب و افزایش تولید نفت در مخازن با ناهمگنی بالا (از نظر تراوایی) می باشد. مکانیسم های مختلفی در فرایند مذکور دخیل است. در مطالعه ی پیش رو، برهمکنش بین نفت و آب کم شور از طریق بررسی میزان امولسیون تشکیل شده بین این دو فاز در طی ۳۰ روز مورد بررسی قرار گرفته است. محدوده ی غلظت نمک مورد بررسی ۰ تا ppm۱۸۰،۰۰۰ می باشد. به علاوه تست ها با استفاده از دو نوع ژل پایه اکریلامید عادی و نانوکامپوزیتی صورت گرفته است.نتایج نشان داد که با گذر زمان تا ۲۰ روز میزان حجم امولسیون افزایش می یابد، اما پس از آن افزایش محسوسی مشاهده نشد. به علاوه ماکسیمم مقدار امولسیون در تمامی نمونه ها در غلظت نمک ppm۵۰۰۰ مشاهده شد. در مقایسه ی بین نمونه های مورد بررسی در شوری یکسان، نمونه ی فاقد ذرات ژل کمترین حجم امولسیون و نمونه ی حاوی ذرات ژل عادی بیشترین حجم امولسیون را داشته است. برطبق این نتایج، استفاده از آب کم شور (ppm ۵۰۰۰) نسبت به آب های با شوری بالاتر (تا ppm ۱۸۰،۰۰۰) عملکرد بهتری از نقطه نظر امولسیون سازی خواهد داشت. به علاوه حضور ذرات ژل در این فرایند کمک کننده است.

آب کم شور، ذرات ژل پیش ساخته، برهمکنش آب-نفت، امولسیون، غلظت نمک