نسیم حسنی میانرودی

اسکان غیررسمی در ایران مانند بسیاری از دیگر کشورهای جهان، پدیده ای روبه رشد می باشد که شهرهای کشور را با مسایل جدیدی روبرو ساخته است. امروزه یکی از چالش های عمده ناپایدارکننده شهری کشور، گونه ای شهرنشینی با مشکلات حاد موسوم به اسکان غیر رسمی یا حاشیه نشینی است. سکونتگاه های غیر رسمی به مناطقی گفته می شود که مهاجران روستایی و محرومان جامعه شهری را در خود جای داده یا خارج از برنامه ریزی رسمی و قانونی توسعه شهری، عمدتا بدون مجوز در درون یا خارج از محدوده قانونی شهرها به وجود آمده است.هدف اصلی از نگارش این نوشتار پرداختن به مسئله حاشیه نشینی و اسکان غیر رسمی و پیامدهای آن به منظور تبیین معیارها و شاخص های ارتقا کیفیت حاشیه نشینهای شهری است. در سالهای اخیر به دلیل گسترش فضایی نامنظم و بیرویه که در نتیجه جابه جایی و تغییر مکان فعالیتها و جمعیت از مرکز شهر به خارج از شهر و پراکنش در نواحی فراشهری بوده، آسیبهای اجتماعی مختلفی را به وجود آورده است. از سوی دیگر، بی توجهی مدیریت شهری به معضلات پیرامون شهر موجب تهدید متن شهر شده و انواع آسیب های اجتماعی، روانی، آسایشی و امنیتی را به وجود آورده و به تعبیری؛ حاشیه بر شهر حاکم شده است. در پایان نوشتار، متناسب با یافته های پژوهش راهبردهای مناسب ارائه گردیده است.

حاشیه نشینی و اسکان غیر رسمی، ارتقا کیفیت زندگی،مدیریت شهری