«خود» و بزهکاری: نقش درمان یکپارچه نگر در بهبود ادراک خود در بزهکاران معتاد

طرح مسئله: معضل اعتیاد را می توان مهمترین مسئله و آسیب اجتماعی سالهای اخیر دانست.در مدل «ادراک خود» که دیمون و هارت (۱۹۹۱) ارائه کرده اند، تاکید بر سطح تحول و تاخیر رشد می باشد و مشکلات روانی به نقص یا تاخیر در استدلال نوجوان درباره خود نسبت داده می شود. هدف این پژوهش بررسی سطح تحول ادراک خود در بزهکاران معتاد و نقش درمان یکپارچه نگر بر ارتقای آن می باشد. اهداف جانبی این پژوهش نیز بررسی نقش درمان یکپارچه نگر در بهبود خودپنداره و عزت نفس بزهکاران معتاد است. روش: در این پژوهش از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل غیرتصادفی که یک نوع مطالعه نیمه آزمایشی است، استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش نوجوانان بزهکار مقیم کانون اصلاح و تربیت مشهد می باشند. حجم نمونه پژوهش ۱۶ نفر بود (۸ نفر گروه آزمایش و ۸ نفر گروه گواه). جهت انتخاب شرکت کنندگان  از روش نمونه گیری مبتنی بر هدف استفاده شد. ابزار پژوهش، مصاحبه بالینی دیمون وهارت، آزمون خودپنداره بک و آزمون عزت نفس پوپ بود. یافته ها: نتایج مرحله پیش آزمون، نشان دهنده تاخیر سطح تحول ادراک خود بزهکاران معتاد می باشد. همچنین درمان یکپارچه نگر در ارتقاء سطح تحول ادراک خود، بهبود خود پنداره و افزایش عزت نفس بزهکاران معتاد نقش دارد. نتایج: این یافته ها فرضیه درمان خودبخود را رد می کند. بنابراین نظام های اصلاحی و امنیتی می بایست کاری بیش از نگهداری و مجازات بزهکاران انجام دهند و آن توسعه مراکز مشاوره و روان درمانی در زندانها و مراکز نگهداری بزهکاران می باشد.

کلیدواژه ها:

addicted criminal ، integration therapy ، self understanding ، ادراک خود ، بزهکار معتاد ، درمان یکپارچه نگر