خسرو صریحی - ارتوزیست- پرتوزیست فارغ التحصیل رتبه اول دانشگاه علوم پزشکی ایران، دانشجوی کارشناس ارشد رشته رشد حرکتی رفتار حرکتی

انسان به عنوان موجودی اجتماعی همواره در صدد ایجاد ارتباط با فضای پیرامون خود است. ایجاد این ارتباط، از طریق حضور در محیط، دسترسی به فضاهای پیرامون و انجام فعالیتهای حیاتی مسیر است. در حقیقت دسترسی شرط لازم جهت تامین و برآورد فعالیت های انسانی بوده و در صورت تحقق این موضوع انسان قادر به فعالیتهای در عرصه های مختلف زندگی و دارای بازدهی اجتماعی و اقتصادی خواهد بود. امروزه مهمترین بحثی که در خصوص مناسب سازی فضاهای شهری برای اشخاص با معلولیت مطرح می باشد، برداشتن موانع در مسیرهای حرکتی و مناسب سازی برای این قشر می باشد. در بند ۲۵ مصوبه سی و هفتمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ارتباط با حقوق افراد معلول چنین آمده است: اصل تساوی حقوق معلولین و افراد سالم حاکی از آن است که نیازهای کلیه افراد جامعه از اهمیت یکسانی برخوردار بوده و رفع این نیازهاست که میبایست اساس برنامهریزی جوامع را تشکیل دهد. بنابراین، مناسب سازی فضاهای شهری برای افراد معلول و کم توان نه تنها از نظر حمل و نقل و جابجایی، بلکه از دیدگاه اجتماعی و بعد انسانی نیز حایز اهمیت میباشد. معیار مطلوب یک محل برای معلولان و جانبازان مناسب بودن فضای شهری اطراف با نیازهای حرکتی آنان و قابل استفاده بودن آن برای این افراد است. در این بررسی ابتدا به شناخت معلولیت پرداخته و با ذکر مشکلات عمده آنان در فضای شهری سعی در ارایه راهکارهایی برای رفع مشکلات معلولین شده است.

معلولیت، شرایط و امکانات، مساوی سازی (مناسب سازی)