محبوبه قربانی - دانشجوی کارشناسی ارشد حوق، دانشکده علوم انسانی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلمی، تهران،ایران.

قراردادهای پیمانکاری، حیطه گستردهای از فعالیتهای مربوط به طرحهای عمرانی دولت را در بر میگیرند. به منظور حفظ منافع عمومی و منابع ملی و جلوگیری از ایجاد وقفه و خلل در روند اجرایاین قراردادها، کارفرما در شرایط خاص، اجازه دارد قرارداد را به طور یکجانبه فسخ کند. این مسئله باعث شده است که فسخ یکجانبه، جزو مهمترین قسمت های پیمان باشد و بسیاری از دعاوی را در دادگاهها به خود اختصاص داده است.اسناد و مدارک قرارداد بایستی به نحوی تنظیم شود که دارای یک فضای تعامل بین طرفین باشند. با این حال، شرایط عمومی پیمان، اختیار فسخ و متوقف کردن عملیات اجرای پروژه را به کارفرما داده استکه ممکن است به نفع پروژه نباشد.در اسناد بین المللی پیمانها و مقررات فیدیک، فسخ به عنوان حق اساسی هر دو طرف کارفرما وپیمانکار در نظر گرفته شده است. با تطابق شرایط عمومی پیمان و فرم های استاندارد بین المللی قراردادهای فیدیک، نقاط ضعف و کاستی های حقوق پیمان و همچنین فسخ و خاتمه قراردادهای عمومیپیمان و قراردادهای فیدیک و EPC در حوزه حقوق تجارت بینالملل مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. در این مقاله، با توجه به رویکردهای منتقدانه، به بررسی فسخ و خاتمه در شروط عمومی پیمان و قراردادهای فیدیک و EPC در سیستم حقوق کشور ایران بررسی می شود. هدف اصلی کار کردن برروی این موضوع بهبود فهم و شناخت قانونی این مسائل است. با بررسی و نقد این موضوعات، مشکلت حقوقی و قانونی در این زمینه را شناسایی کرده و راهکارهای مناسب برای حل آنها پیدا میکنیم.

فسخ، شرایط عمومی پیمان، قرارداد فیدیک، قرارداد .EPC