چکیده غلظت بالای نمک در فاضلاب تولیدی برخی صنایع و نیز آب مصرفی مناطق ساحلی و کویری، سبب افزایش شوری و ایجاد مشکلات عدیده در امر تصفیه فاضلاب می شود. در این تحقیق کارآیی دو سیستم پیشرفته تصفیه فاضلاب شامل راکتورهای بیوفیلمی با بستر متحرک (MBBR) و راکتورهای ناپیوسته متوالی (SBR) تا غلظت mg/L ۳۰۰۰۰ نمک در شرایط ناپیوسته در مقیاس آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. طبق نتایج حاصل، کارایی هر دو سیستم در تصفیه و حذف شوری در مقادیر پایین (۵/۰%) معادل ۹۴ درصد بوده است اما در غلظت بالای  نمک (۳%)، راندمان حذف شوری در سیستم SBR (۹۰ درصد) نسبت به MBBR (۸۳ درصد) افزایش یافته است. بعبارتی رشد معلق میکروارگانیسم ها در راکتورهای سری SBR در مقایسه با رشد چسبیده بر روی آکنه های موجود در سیستم MBBR از توانایی و قابلیت بیشتری برای حذف شوری برخوردار می باشند. در رابطه با  COD نیز به ترتیب در سیستمهای MBBR و SBR حذف ۷۸ و ۸۵ درصد حاصل شد.  در مطالعه اثر شوک بر کارائی سیستمها با افزایش ناگهانی غلظت نمک به mg/L ۵۰۰۰۰، راندمان حذف شوری در سیستمهای MBBR و SBR به ترتیب به حدود ۵۶ و ۶۸ درصد کاهش یافت که بعد از گذشت ۲۸ روز به حالت قبل بازگشت.

MBBR, SBR, MBBR, SBR, Key words: Biological treatment, Salinity, Halobacter, کلید واژه گان: تصفیه بیولوژیکی, شوری, هالوباکتر