ghasem abootalebi
nazila vosooghi
esmaeil mohammad nejad
maryam namadi
mohammad akbari kaji

چکیده اهداف: بیمارانی که مراقبت ازخود را به عهده میگیرند نیازشان برای استفاده از مداخلات دارویی کاهش یافته یا ازبین می­رود. این مطالعه با هدف تعیین توان خودمراقبتی افراد مبتلا به نارسایی قلبی انجام گرفت. روش­ها: پژوهش حاضر مطالعه­ای توصیفی مقطعی است که در آن ۷۲ بیمار با حداقل هجده سال سن، مبتلا به بیماری نارسایی قلبی، که در فاصله­ی زمانی اول خرداد الی آخر تیر سال ۱۳۸۹ در بیمارستان امام خمینی (ره) شهر اردبیل مورد مطالعه قرار گرفتند. روش گردآوری داده­ها، پرسش­نامه­ی اروپایی رفتارهای مراقبت از خود بود. تجزیه و تحلیل داده­ها با آزمون آماری توصیفی تحلیلی و با استفاده از نرم­افزار SPSS۱۷ انجام شد. یافته­ها: توان خود مراقبتی واحدهای مورد مطالعه در حد متوسط با میانگین و انحراف معیار ۲۶/۶ ± ۱۸/۴۱ بود. آزمون­های آماری ارتباط معنی­داری را بین عوامل کلاس نارسایی قلبی، سن، تاهل، تحصیلات، سابقه­ی آموزش، میزان درآمد ماهیانه، ابتلا به بیماری مزمن دیگر و شغل با توان خود مراقبتی نشان داد (۰۵/۰> p ) و بین عوامل محل سکونت و جنس ارتباط معنی­دار با توان خود مراقبتی مشاهده نشد (۰۵/۰<; p ). نتیجه­گیری : نتایج مطالعه نشان داد که توان خود مراقبتی واحدهای پژوهش درحد متوسط و متاثر از فاکتورهای تاثیرگذار پایه، ازجمله سطح سلامت افراد مبتلا است. بنابراین لازم است پرستاران در حین انجام مداخلات پرستاری، با بررسی رفتارهای مراقبت از خود بیماران، نیازهای خودمراقبتی آنان را شناسایی کرده و آموزش­های برنامه­ریزی شده­ای را برای ارتقای رفتارهای مراقبت از خود بیماران تدوین و اجرا نمایند.

Heart failure, Patients, Self-care agency, نارسایی قلبی, بیمار, توان خودمراقبتی