بررسی نقش شیبدامنه در پهنهبندی خطر زمینلغزش و رفع خطاهای حاصل

زمینلغزش، پدیدهای فراوان در ایران میباشد که همه ساله آسیبهای فراوان بر منابع ملی و آثارنامطلوبی در زندگی مردم برجا می گذارد. مقدار شیب دامنه یکی از مهمترین عوامل موثر در ایجاد لغزش و یا پایداری آن است. از دیدگاه تئوری با افزایش شیب دامنه، تنش برشی افزایش مییابد و انتطار میرود پتانسیل ناپایداری شیب هم افزایش یابد. از سویی دیگر، بررسیهای آماری و نتایج پهنهبندیهای خطر زمینلغزش نشان از تراکم ناپایداری کمتر در گروههای شیبی بالاتر دارد. اینناسازگاری و برخی از اشتباهات دیگر باعث بروز خطاهایی در پهنهبندی خطر زمینلغزش به ویژه در روشهای وزندهی بینا میشود. در این پژوهش به بررسی عوامل مختلف بروز خطا در استفاده ازپارامتر شیب، در پهنهبندیهای خطر زمینلغزش و راهکارهای اصلاح آنها پرداخته شدهاست. برای اینکار از دادههای صحرایی زمینلغزشهای استان قزوین و همچنین پهنهبندی خطر زمینلغزش درشمال استان (باختر آبخیز الموترود) بهرهگرفته شدهاست. نتایج نشان میدهد که در استفاده از شیب در پهنهبندی خطر زمینلغزش باید به هفت مورد: تفاوت زمانی بین برداشت زمینلغزشها و لایه- و یا توپوگرافی) در بدست آوردن شیب، وضعیت و نحوه فعالیت زمینلغزشها، DEM) های مورد استفاده نوع حرکت دامنهای، تفکیک بین سطح گسیختگی اولیه با محدوده گسترش مصالح لغزشی، تفاوت اختلاف ارتفاع نسبی با شیب دامنه و تفاوت بین مساحت واقعی لغزش با مساحت نقشهای (دو بعدی)؛ دقت شود و خطاهای حاصل از هر یک را بر طرف نمود

کلیدواژه ها:

شیب ، پهنهبندی خطر زمینلغزش ، خطا