حسن رنجبر - کارشناسی رشته آموزش تاریخ پردیس علامه طباطبایی فرهنگیان خرم آباد
محمد غلامپور - کارشناسی رشته آموزش تاریخ پردیس علامه طباطبایی فرهنگیان خرم آباد
محمدرضا قاسمی پوران - کارشناسی رشته آموزش تاریخ پردیس علامه طباطبایی فرهنگیان خرم آباد
محمدرضا بشارتی - کارشناسی رشته آموزش تاریخ پردیس علامه طباطبایی فرهنگیان خرم آباد

هیچ ملتی، هرچند تازه و نوبنیاد و بدون پیشینه تاریخی، بی نیاز از داشتن هویت ملی نیست. با وجود پیشرفت فناوری و گسترشارتباطات جهانی که در نتیجه، صاحب نظران ارتباطات در قرن بیستم، پهنه عالم را به «دهکده جهانی» تشبیه کرده اند، باز هم نمی توان عناصر تمییز دهنده و برجسته فرهنگی را در جوامع گوناگون نادیده انگاشت؛ گرچه برخی اندیشمندان سده نوزدهم مانند کانتو مارکس بر این باور بودند که با گذشت زمان و تحول جوامع بشری، نقش و تاثیر فرهنگ های مختلف و عناصر تشکیل دهنده آنها(مانند دین و قومیت و سرزمین مشترک و...)، کم رنگ تر شده، به تدریج، یک جامعه جهانی بدون هیچ تمایزی شکل خواهد گرفت.اما رخدادهای قرن بیستم و گسترش جنبش های مذهبی و افکار ناسیونالیستی و روی آوری دوباره بسیاری ملت ها به هویت تاریخیخود، نشان داد که بسیاری از تئوری های آن دانشمندان، خوشبینانه، غیر علمی و بعضا مغرضانه بوده است.

هویت، تاریخ، ایران