Gholamreza Roshan - استادیار، گروه جغرافیا، دانشگاه گلستان، گرگان، ایران

دما به عنوان یکی از مولفه های تاثیرگذار بر عرضه و تقاضای انرژی است؛ بنابراین تعیین یک دمای پایه مناسب به منظور محاسبه تقاضای انرژی سرمایشی و گرمایشی سکونتگاه ها می تواند در مدیریت انرژی نقش قابل توجهی ایفا کند. بنابراین این تحقیق در نظر دارد دمای پایه ده ایستگاه کشور را که معرف شرایط متنوع آب و هوایی و جغرافیایی ایران هستند، با استفاده از شاخص های آسایش گرمایی Cooling power index(CPI)، Temperature-Humidity index (THI) وPredicted Mean Vote (PMV)  مورد بازنگری قرار دهد. مولفه های اقلیمی استفاده شده در این پژوهش در مقیاس روزانه شامل دمای متوسط، رطوبت نسبی، سرعت باد و ابرناکی برای دوره آماری ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۰ هستند. نتایج توزیع فراوانی رخدادهای زیست اقلیمی ایستگاه ها برای دو شاخص THI و CPI نشان می دهد که تمرکز غالب فراوانی ها متعلق به طبقات گرم تا داغ بوده ولی برای شاخص PMV تمرکز رخدادها منحصرا برای این آستانه ها نیست. یافته ها نشان داد که بر اساس شاخص های CPI، THI و PMV به ترتیب شیراز با ۶/۳۳ درصد، همدان با ۶/۲۶ درصد و بندرعباس با ۲/۱۵درصد، بیشینه فراوانی طبقه آسایش اقلیمی را تجربه کرده اند. در ادامه به طور جداگانه با استفاده از هرکدام از شاخص های مختلف زیست اقلیمی و به کارگیری روش صدک ها، آستانه های دمای پایه آسایش از محدوده طبقه آسایش اقلیمی استخراج شد. از جمله ضعف هر روش پهنای زیاد دامنه آسایش، دوربودن از مقادیر استاندارد مرسوم یا منطبق نبودن با شرایط آب و هوایی به عنوان ایرادهای آن ها تشخیص داده شد که بیشینه ضعف به شاخص بیکر اختصاص یافت. بنابراین با ترکیب همه شاخص ها، ضعف های فوق، برطرف و مقادیر دمای پایه آسایش جدید و مطلوبی با توجه به وضعیت و الگوی بیوکلیمایی هر ایستگاه ارائه شد.

تنوع اقلیمی, تقاضای انرژی, دمای پایه, درجه- روز سرمایشی و گرمایشی, شاخص های آسایش حرارتی