Evaluating the frequency of Self-Immolation and its Relationship with Social and Demographic Status of the Patients Referring to Ghotboddin E Shirazi during the Years ۲۰۰۶ and ۲۰۱۱

زمینه و هدف: خودکشی، عمل آسیب رساندن به خود به قصد انهدام نفس است. یکی از روش­های فجیع اقدام به خودکشی خودسوزی است که در جوامع شرقی شیوع بالایی دارد. مطالعه حاضر به بررسی فراوانی خودسوزی و رابطه آن با وضعیت اجتماعی و دموگرافیکی اقدام کنندگان به این عمل می­پردازد.  مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر کلیه پرونده­های بیماران مراجعه کننده به بیمارستان سوختگی قطب­الدین شیرازی طی سال های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۹ به صورت سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. داده­های جمع آوری شده به نرم افزار SPSS-۱۶ وارد و با استفاده از روش های آماری توصیفی و آزمون مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.  نتایج: نتایج نشان داد که در طی ۵ سال، از ۲۰۷۱ مورد بیمار سوختگی ۴۳۹ مورد (۱/۲۱ درصد) ناشی از خودسوزی بوده است. توزیع فراوانی خودسوزی در زنان ۷/۷۰ درصد، در متاهلین ۴/۵۸ درصد و در جمعیت روستایی ۶/۵۶ درصد برآورد گردید. بیشترین موارد در گروه سنی ۴۴-۲۵ سال (۴/۴۷ درصد) بود. در بیشتر موارد خودسوزی با مایعات قابل اشتعال به ویژه نفت و بنزین (به ترتیب ۸/۷۱ درصد و ۳/۱۷ درصد) و در منزل (۸/۹۰ درصد) رخ داده بود. ۸/۶۷ درصد موارد خودسوزی منجر به مرگ فرد شده بود. بالاترین انگیزه اقدام به خودسوزی­ها اختلافات خانوادگی (۱/۶۲درصد) به دست آمد. نتیجه گیری: بالا بودن میزان خودسوزی در گروه زنان و گروه­های سنی نوجوانان و جوانان قابل توجه و دارای اهمیت بسزایی می­باشد و بایستی به عنوان یک مسئله مهم از نظر بهداشت روان مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Suicide ، Burning ، Social status ، خودسوزی ، وضعیت اجتماعی ، خودکشی