رضا اسماعیل زاده شهری - دانشکده ی مهندسی، دانشگاه فردوسی مشهد
عباس کرم الدین - دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه فردوسی مشهد

در نوشتار حاضر، آثار مهم ترین پارامترهای تاثیرگذار در پاسخ غیرخطی سامانه ی سازه خاک سازه شامل دوره ی تناوب سازه های اصلی )T_{۱}( و مجاور )T_{۲}(، فاصله ی سازه ها )d( و نوع خاک به صورت جامع بررسی شده است. هدف از نوشتار حاضر، شناخت اصولی آثار تغییر هر پارامتر در تغییرشکل غیرخطی سازه، بررسی الزام های آیین نامه یی و پیش بینی رفتار سازه بدون مدل سازی سازه ی مجاور است. برای این منظور ۶ سازه ی ۲ تا ۱۵ طبقه واقع بر دو نمونه خاک رس به صورت دوتایی در ۳ فاصله ی صفر، ۱۰ و ۲۵ متری مدل و با استفاده از روش تاریخچه ی زمانی غیرخطی تحلیل شده اند. براساس نتایج، تکیه گاه نرم باعث افزایش شدید نسبت دریفت طبقه ی اول به حالت تکیه گاه ثابت می شود که کمینه ی نسبت مذکور ۱٫۱ و بیشینه ی آن ۳٫۶۱ است. از سویی دیگر، افزایش T_{۱} و T_{۲} منجر به افزایش تغییرشکل سازه می شود، به طوری که آثار T_{۱} دست کم ۲ برابر T_{۲} است. برای سازه های اصلی با T_{۱} در محدوده ی ۰٫۷ تا ۱٫۵ برابر دوره ی تناوب خاک، دریفت سازه دچار تشدید می شود. براساس یافته های پژوهش حاضر، فقط برای سازه های با دوره ی تناوب بیشتر از ۳ ثانیه، افزایش فاصله ی سازه ها منجر به کاهش آثار سازه ی مجاور می شود. درنهایت با شناخت پارامترهای کلیدی اندرکنش سازه خاک سازه، روابطی جهت اصلاح الزام های آیین نامه برای تکیه گاه نرم ارائه شده است.

اندرکنش سازه خاک سازه, اندرکنش خاک سازه, دریفت, جابه جایی جانبی, روش مستقیم