بیتا شهباززادگان - کارشناسی ارشد آموزش پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی اردبیل

اختلالات روانی به دلیل فقدان نقایص جسمی به سختی تشخیص داده می شوند. این مشکل وقتی تشدید می شود که دو اختلال دارای نشانه ها و علایم بسیار شبیه به هم باشند. هدف از مطالعه ی حاضر، مقایسه ی شیوه ی خاطره نگاری بیماران مبتلا به اختلالات اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و دوقطبی می باشد. روش کار: این پژوهش، پس رویدادی از نوع مورد-شاهدی بود که با روش خاطره نگاری بر روی ۶۰ بیمار مبتلا به اختلالات اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و دوقطبی بستری در بیمارستان های فاطمی و ایثار اردبیل در سال ۱۳۸۷ که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، انجام شد. ابزار تحقیق شامل پرسش نامه ی مصاحبه ی بالینی، روش خاطره نگاری و پرسش نامه ی علایم مثبت و منفی (PANSS) بود. از روش تحلیل واریانس برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه ۳۶/۱۰±۰۷/۶۸ سال بود. تفاوتی از نظر میزان تحصیلات، وضعیت ازدواج، شغل و سن وجود نداشت اما تفاوت بین گروه ها از نظر تعداد روزهای بستری، معنی دار بود (۰۰۱/۰>P). خاطرات بیماران دوقطبی از تنوع بیشتری نسبت به دو گروه دیگر (اسکیزوافکتیو واسکیزوفرنی) برخوردار بود که از لحاظ آماری نیز معنی دار بود (۰۰۱/۰>P). بیماران اسکیزوفرنی نسبت به دو گروه دیگر از میزان   بی نظمی نوشتاری بیشتر و از لحاظ میانگین تعداد کلمات عاطفی و هیجانی از مقدار کمتری برخوردار بودند که هر دو مورد از لحاظ آماری معنی دار بود (۰۰۱/۰>P، ۰۰۱/۰>P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج، میانگین تعداد خاطرات و کلمات عاطفی و هیجانی در بیماران اسکیزوفرنی کمتر از بیماران اسکیزوافکتیو و دوقطبی       می باشد و در بیماران اسکیزوافکتیو نیز کمتر از دوقطبی می باشد. هم چنین از لحاظ نحوه ی نگارش، بیماران اسکیزوفرنی در مقایسه با بیماران اسکیزوافکتیو و دوقطبی، بی نظمی نوشتاری بیشتری داشته و این بی نظمی در بیماران اسکیزوافکتیو نیز بیشتر از بیماران دوقطبی بود.

اختلال دوقطبی, اسکیزوفرنی, اسکیزوافکتیو