علی عباس علی زاده - استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی- واحد فسا- ایران
علی محمد موذنی - استاد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه تهران- ایران

یکی از مفاهیم پرکاربرد در حوزه­ی متون عرفانی بحث در مورد «عزلت» و مفاهیم وابسته بدان مانند خلوت، گوشه­نشینی و چله­نشینی می­باشد. این مفهوم چنان پراهمیت می­باشد که بسیاری از نظریه­پردازان تصوف را واداشته تا بخش­هایی را در آثار خود بدان اختصاص دهند. ایشان نیزگاه آن را ستوده و سفارش کرده و گاه آن را نکوهیده و حتی حرام دانسته و گاه نیز به تقسیم­بندی آن پرداخته­اند. این مقاله برآن است که به بررسی و تحلیل دیدگاه­ها و بیان نظریات ایشان با رویکرد روایی و تمثیلی در این زمینه بپردازد و به دنبال آن این مفهوم را به طور خاص در دیوان خاقانی مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.

خاقانی, عرفان, عزلت, روایی و تمثیلی