بیتا جمالی
حسن عظیمی اوریمی

سابقه و هدف : روش های پیشگیری از بارداری اضطراری (Emergency contraception) در زمان مشخصی پس از یک نزدیکی بدون پیشگیری استفاده می شود و احتمال حاملگی های ناخواسته را به میزان چشمگیری کاهش می دهد. برخلاف بی خطر و موثر بودن این روش، میزان استفاده از آن بسیار پایین است. مهم ترین علت عدم استفاده این روش توسط زنان، کمبود اطلاع رسانی کارکنان بهداشتی به علت کمبود آگاهی آنان و متعاقبا عدم تجویز آن می باشد.مواد و روش ها : پژوهش حاضر یک بررسی توصیفی است. تعداد ۱۵۰ پزشک عمومی و مامای شاغل در مراکز بهداشتی- درمانی شهرهای مرکزی استان مازندران (۱۳۸۴) به روش چندمرحله ای انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه استفاده شد که توسط افراد آموزش دیده و طی مراجعه مستقیم به مراکز بهداشتی- درمانی، تکمیل گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS و آزمون های نسبت، t-Test , X۲ ، آنالیز رگرسیون و همبستگی انجام شد.یافته ها : نتایج نشان داد که آگاهی ۳۵.۳ درصد از واحدهای پژوهش از روش های پیشگیری از بارداری اضطراری خوب، ۳۸ درصد متوسط و ۲۶.۷ درصد ضعیف بود و ارتباط آگاهی با سن و سابقه کار نمونه ها معکوس بود. هم چنین ۶۰.۷ درصد از واحدهای پژوهش نسبت به این روش نگرش مثبت و ۳۹.۳ درصد، نگرش منفی داشتند و عملکرد ۵۴.۴ درصد از واحدهای مورد پژوهش در مورد این روش خوب و ۴۵.۶ درصد عملکرد خوبی نداشتند. هم چنین ارتباط عملکرد با جنس و شغل نمونه ها معنی دار بود.استنتاج : یافته ها نشان دهنده ضرورت برگزاری منظم دوره های بازآموزی و یا تشکیل کارگاه های آموزشی تنظیم خانواده خصوصا روش پیشگیری از بارداری اضطراری جهت افزایش آگاهی و عملکرد کارکنان بهداشت و درمان می باشد.

knowledge, attitude, practice, emergency contraception, آگاهی، نگرش، عملکرد، روش پیشگیری از بارداری اضطراری