اثر بروموکریپتین بر علایم بالینی و آزمایشگاهی آرتریت روماتوئید

سابقه و هدف : آرتریت روماتوئید یک بیماری التهابی مزمن است که منجر به تخریب مفصلی و عوارض سیستمیک می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر بروموکریپتین بر علایم بالینی و آزمایشگاهی آرتریت روماتوئید بود. مواد و روش ها : این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی متقاطع دو سوکور با کنترل پلاسبو بر روی ۱۰ بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید انجام شد. بیماران شامل افرادی بودند که علی رغم دریافت پردنیزولون و داروهای تعدیل کننده سیر بیماری پاسخ درمانی مناسبی نداشتند. بیماران به صورت تصادفی ابتدا بروموکریپتین و یا پلاسبو دریافت می کردند و بعد از یک دوره درمان ۳ ماهه، یک دوره ۲ هفته ای را بدون بروموکریپتین یا پلاسبو و به عنوان دوره پاکسازی سپری می کردند و سپس دوره سه ماهه بعدی با درمان دیگر شروع می گردید. سطح سرمی پرولاکتین، سرعت سدیمان گلبول قرمز و معیارهای بالینی شدت بیماری شامل تعداد مفاصل متورم و دردناک و خشکی صبحگاهی و نیز میزان مصرف مسکن در شروع و پایان هر مرحله درمانی ثبت می گردید. یافته ها : از ۱۰ بیمار مورد بررسی، ۲ بیمار به علت عوارض بروموکریپتین مطالعه را ترک کردند. بروموکرپتین در مقایسه با پلاسبو در کاهش شدت بیماری موثر بود (۰۵/۰ (p< و نیاز به استفاده از مسکن را کاهش داد(۰۵/۰ p<). سطح پرولاکتین سرمی و سایر پارامترهای بالینی کاهش واضحی نداشت. استنتاج : در این مطالعه بهبودی نسبی در علایم بالینی و آزمایشگاهی آرتریت روماتوئید با مصرف بروموکریپتین دیده شد. لذا پیشنهاد می شود مطالعات گسترده تری در این خصوص و سایر مهارکننده های پرولاکتین انجام شود.

کلیدواژه ها:

Rheumatoid arthritis ، prolactin ، bromocriptine ، آرتریت روماتوئید ، پرولاکتین ، بروموکریپتین