محمد شفیع مجددی - علوم پزشکی مازندران
محمد محمدزاده - علوم پزشکی مازندران
رحیم گل محمدی - علوم پزشکی مازندران
نجمه محمودآبادی - علوم پزشکی مازندران

چکیده زمینه و هدف: استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی آلوژن و زنوژن در درمان بیماری انسفالومیلیت خودایمن تجربی (Exprimental Autoimmune Encephalougelitis)، نتایج مطلوبی در پی داشته است. اما استفاده از نوع سینژنیک این سلول ها، به خصوص در فرم استقرار یافته EAE، در برخی موارد با نتایج متناقضی همراه بوده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر درمانی سلول های مزانشیمی سینژن مشتق از مغز استخوان، در مدل موشی بیماری EAE بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی- مداخله ای، به موش های ۶ C۵۷BL/ مبتلا به EAE، در دو نوبت یک میلیون سلول مزانشیمی تزریق شد. شدت علایم بالینی در موش ها روزانه بررسی و طبق معیارهای استاندارد نمره دهی شد. یک هفته پس از آخرین تزریق، تمامی موش ها به منظور انجام آزمایش های سنجش سایتوکاینی و هیستوپاتولوژی کشته شدند. یافته ها: سلول های مزانشیمی نتوانستند شدت بیماری EAE را در موش ها کاهش دهند. اگر چه سلول های مزانشیمی توانسته بودند تولید سایتوکاین پیش التهابی اینترفرون گاما را از سلول های طحالی موش های EAE کاهش دهند، اما تاثیری بر میزان تولید سایتوکاین پیش التهابی اینترلوکین ۱۷، نداشتند. با این حال، میزان تولید سایتوکاین های ضد التهابی اینترلوکین ۱۰ و ۴، تحت تاثیر سلول های مزانشیمی تزریقی، افزایش قابل ملاحظه ای یافته بود. در نهایت سلول های مزانشیمی، تاثیری بر میزان سلول های ایمنی ارتشاح یافته به بافت عصبی مرکزی و یا وسعت تخریب میلین در این بافت نداشتند. استنتاج: به نظر می رسد سلول های مزانشیمی سینژنیک مشتق از مغز استخوان، اثر التیام بخشی در فرم استقرار یافته بیماری EAE ندارند.

Experimental autoimmune encephalomyelitis, syngeneic, bone marrow, انسفالومیلیت خود ایمن تجربی, سلول های بنیادی مزانشیمی, سینژن