اشکبوس امینی - استادیار موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال وبذر، سازمان تحقیقات ، آموزش و ترویج کشاورزی، کرج، ایران
علی اکبر اسدی - استادیار، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان زنجان، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، زنجان،
مهرداد چایچی - استاد یار مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان همدان، سازمان تحقیقات ، آموزش و ترویج کشاورزی ، همدان، ایران
مسعود عزت احمدی - استادیار مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان خراسان رضوی، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، مشهد، ایران
معرفت قاسمی کلخوران - استادیار مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان اردبیل، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی اردبیل، ایران
علیرضا عیوضی - استادیارمرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان آ.غربی، سازمان تحقیقات ، آموزش و ترویج کشاورزی، ارومیه، ایران
سید کریم حسینی بای - محقق مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان قزوین، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی قزوین، ایران
پرویز صالحی - محقق مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان فارس، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی ، شیراز، ایران
تقی بابایی - مربی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان مرکزی، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی ، اراک، ایران
مسعود قدسی - دانشیار مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان خراسان رضوی، سازمان تحقیقات ، آموزش و ترویج کشاورزی ، مشهد، ایرانی
نادر میرفخرایی - مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان آ.شرقی، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی تبریز، ایران

مطالعه ماهیت اثر متقابل ژنوتیپ×محیط، امکان شناسایی ژنوتیپ های پایدار و سازگار را برای به نژادگران فراهم می آورد و همواره یکی از موضوعات مهم در تولید و آزادسازی ارقام جدید پایدار و پرمحصول در طرح های به نژادی بوده است. پژوهش حاضر با هدف شناسایی چگونگی واکنش ژنوتیپ ها در هر یک از مناطق مورد بررسی بر اساس مدل های AMMI و GGE بای­پلات و درک بهتر از موضوع اثر متقابل ژنوتیپ×محیط و تعیین میزان پایداری عمومی و خصوصی ژنوتیپ ها انجام شد. تعداد ۲۰ ژنوتیپ گندم پاییزه و بینابین طی دو سال زراعی ۱۳۹۷ تا ۱۳۹۹ در نه منطقه (۱۸ محیط) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار ارزیابی شد. به منظور تجزیه و تحلیل سازگاری و پایداری ژنوتیپ ها، از مدل AMMI و GGE بای­پلات استفاده شد. نتایج تجزیه  AMMI نشان داد که اثر اصلی ژنوتیپ، اثر متقابل ژنوتیپ×محیط و شش مولفه اصلی اول در سطح احتمال یک درصد معنی دار بودند. مولفه های اصلی اول و دوم حدود ۵۱% از مجموع مربعات اثر متقابل ژنوتیپ×محیط را تبیین کردند. بر اساس شاخص های گزینش هم زمان SSiASV و SSiWAAS، ژنوتیپ های G۱۳، G۱، G۳، G۲، G۶، G۱۶، و G۷ به عنوان برترین ژنوتیپ ها شناسایی شدند. تجزیه بای­پلات نشان داد که ژنوتیپ های G۱، G۳، و G۶ با عملکرد متوسط، بیشترین پایداری عمومی را نسبت به سایر ژنوتیپ ها دارا هستند. هیچ کدام از ژنوتیپ ها را نمی توان به عنوان ژنوتیپ­های مطلوب که دارای میانگین عملکرد بالا و نیز پایداری عملکرد بالایی باشند، در نظر گرفت؛ ولی ژنوتیپ G۱۶ و در مرحله بعد ژنوتیپ های G۱ و G۱۳ نسبت به ژنوتیپ ایده آل قرار داشتند. الگوی چندضلعی بای­پلات محیط ها را به دو گروه محیطی (محیط کلان) و ژنوتیپ ها را به چهار گروه تقسیم کرد. اولین گروه محیطی شامل محیط های Kar۱، Kar۲، Qaz۱، Qaz۲، Ham۱، Ham۲، Mia۲، Egl۱، Jol۲، Ard۲، و Ara۱ بود که در این محیط ها به طور میانگین ژنوتیپ های G۱۶، G۱۷، و G۴ دارای بیشترین عملکرد بودند. دومین گروه محیطی شامل محیط های Mas۱، Mas۲، Mia۱، Ard۱، Jol۱، Ara۱، و Egl۲ بودند که در این محیط کلان نیز ژنوتیپ های G۲، G۱۱، G۷، و G۱۲ بیشترین عملکرد را داشتند. بررسی روابط بین محیط ها، همبستگی بسیار بالایی را بین محیط های مورد بررسی نشان داد که حاکی از رفتار مشابه ژنوتیپ ها در اغلب محیط های مورد آزمایش بود.

اثر متقابل, پایداری, ژنوتیپ×محیط, ژنوتیپ ایده آل