این مقاله به بررسی توزیع زمانی و مکانی پدیده­ی بارش تگرگ در ایران پرداخته شده است. بدین منظور از آمار مشاهده­ای در  ۶۷ ایستگاه سینوپتیک کشوردر یک دوره­ی آماری ۲۰ ساله (۲۰۰۵-۱۹۸۶) استفاده شده است. نتایج این تحقیق نشان می­دهد که کانون­های اصلی رخداد این پدیده در ایران بیشتر در نواحی غرب و شمال غرب می­باشد. همچنین ایستگاههای با فراوانی بالای بارش تگرگ ایستگاههای ایلام، آبعلی و مراغه در غرب و شمال غرب کشور (به ترتیب دارای میانگین سالانه ۷/۴، ۳/۴ و ۲/۳ مورد) و همچنین ایستگاههای تربت­حیدریه و بیرجند در شمال شرق و شرق کشور (دارای میانگین سالانه به ترتیب ۵/۱ و ۳/۱ مورد) می­باشند. کانون واقع شدن این ایستگاهها نسبت به این پدیده، احتمالا با وجود رشته­کوههای مرتفع زاگرس و البرز در غرب و شمال کشور و نحوه­ی عملکرد توده هواها هنگام برخورد با این ارتفاعات، در ارتباط است. از نظر توزیع زمانی نیز، فصل بهار دارای بیشترین فراوانی رخداد این پدیده می­باشد. فراوانی بارش تگرگ در این فصل  ۱/۱۹ می­باشد و بیشترین فراوانی رخداد تگرگ در کشور در ماههای مارس و آوریل می­باشد.

اقلیم شناسی, تگرگ, توزیع زمانی و مکانی, ایران