مهدی خوبدل - Professor, Health Research Center, lifestyle Institute, Baqiyatallah University of Medical Sciences, Tehran, Iran
امید دهقان - MSc in Medical Entomology, School of Public Health, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
عابدین ثقفی پور - Assistant Professor, Department of Public Health, Faculty of Health, Qom University of Medical Sciences, Qom, Iran
احسان رادی - MSc in Medical Entomology, Department of Medical Entomology and Vector Control, Urmia University of Medical Sciences, Urmia, Iran
جواد رفیع نژاد - Professor, Department of Medical Entomology and Vector Control, School of Public Health, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
کامران اکبرزاده - Associate Professor, Department of Medical Entomology and Vector Control, School of Public Health, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran.
احمدعلی عنایتی - Professor, Department of Medical Entomology and Vector Control, Mazandaran University of Medical Sciences, Mazandaran, Iran
حسینعلی لطفعلی زاده - Professor, Department of Plant Protection, Agricultural and Natural Resources Research Center of East-Azarbaijan, Tabriz, Iran
محمد مرادی - MSc in Medical Entomology, School of Public Health, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
حسین ثباتی - Assistant Professor, Health Research Center, lifestyle Institute, Baqiyatallah University of Medical Sciences, Tehran, Iran

سابقه و هدف: یکی از روش های مناسب کنترل مگس های سینانتروپ، استفاده از زنبورهای پارازیتوئید است. این مطالعه به منظور تعیین پارازیتیسم تجربی شفیره مگس های Musca domestica ، Lucilia sericata و Sarcophaga haemorrhoidalis توسط زنبورهای پارازیتوئید Nasonia vitripennis، Pachycrepoideus vindemmiae و Spalangia nigroaenea انجام شد. مواد و روش ها: در شرایط آزمایشگاهی، شفیره مگس های Musca domestica ، Lucilia sericata و Sarcophaga haemorrhoidalis به صورت یک روز درمیان به مدت ۵ روز و در هر نوبت ۱۰ عدد پوپ از هر گونه مگس به صورت جداگانه در معرض هر یک از سه گونه زنبور پارازیتوئید Nasonia vitripennis، Pachycrepoideus vindemmiae و Spalangia nigroaenea قرار گرفت. این آزمایش با سه بار تکرار انجام شد و در مجموع ۲۷۰۰ عدد پوپ مگس در معرض ۴۳۲ عدد زنبور پارازیتوئید قرار گرفت. میزان پارازیتیسم، سن مناسب و ترجیح میزبانی پارازیتوئید بررسی گردید. یافته ها: میزان پارازیتیسم موفق کل شفیره ها ۱۷/۲۲ درصد محاسبه شد. میزان پارازیتیسم شفیره های سه گونه مگس Musca domestica، Lucilia sericata و Sarcophaga hemorrhoidalis توسط زنبورهای Nasonia vitripennis و Pachycrepoideus vindemmiae تفاوت معنی داری را نشان نداد، ولی میزان پارازیتیسم شفیره مگس خانگی توسط سه گونه زنبور مورد مطالعه اختلاف معنی داری داشت(۰۱/۰< p). زنبور Spalangia nigroaenea فقط شفیره های مگس خانگی را پارازیته نمود. هم چنین بیش ترین میزان پارازیتیسم شفیره مگس های مورد مطالعه توسط پارازیتوئیدهایی با طول عمر ۷-۵ روز صورت گرفته است. استنتاج: زنبور پارازیتوئید Spalangia nigroaenea به عنوان یک عامل کنترل بیولوژیک اختصاصی مگس خانگی می تواند مورد توجه قرار گیرد. از دو گونه پارازیتوئید دیگر Nasonia vitripennis و  Pachycrepoideus vindemmiae می توان در برنامه های کنترل تلفیقی و همزمان مگس های سینانتروپ استفاده کرد. در برنامه کنترل بیولوژیک مگس ها، استفاده از زنبورهای پارازیتوئید ۷-۵ روزه، ممکن است کارآیی بیش تری داشته باشد

biological control, Pteromalidae, parasitoid wasp, synanthropic flies, Pteromalidae, مگس های سینانتروپ, کنترل بیولوژیک مگس ها, پارازیتوئید