زهرا نوروزی شیخلر - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران، تهران.
سیدعلی بدری - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران، تهران.
علیرضا دربان آستانه - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران، تهران

نگاهی به سیر تحول رویکردهای اداره و مدیریت امور روستا نشان می دهد حکمروایی روستایی به عنوان رویکردی موثر و کارآمد در پاسخگویی، شفافیت، قانونمندی و مسئولیت پذیری امور محلی می تواند در نیل به توسعه پایدار نقش مهمی بازی نماید. براین اساس در مطالعه حاضر سعی شد نقش حکمروایی روستایی در توسعه پایدار اقتصای نواحی روستایی بخش کهک قم مورد بررسی قرار گیرد. روش تحقیق از نوع توصیفی - تحلیلی و برای گردآوری اطلاعات از شیوه اسنادی و پیمایشی با بهره گیری از ابزار پرسشنامه و مشاهده استفاده شد. جامعه آماری تحقیق متشکل از تعداد ۱۷ تن از دهیاران و ۳۴ تن از اعضای شورای اسلامی روستاهای واقع در محدوده مطالعه شده می باشد. روایی پرسشنامه براساس نظر اساتید و صاحبنظران مدیریت روستایی بررسی و مورد تایید قرار گرفت و پایایی پرسشنامه با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ در سطح بسیار خوب (۰.۹۱) محاسبه و مورد تایید قرار گرفت. به منظور تحلیل متغیرهای مورد مطالعه از نرم افزار SPSS و روش های آماری استفاده شده است. یافته مبین آن است که امتیاز حکمروایی روستایی در روستاهای مورد مطالعه برابر ۳.۷ و بعد مسئولیت پذیری با امتیاز ۴.۰۸ دارای بهترین عملکرد می باشد. همچنین آزمون تحلیل واریانس نشان می دهد که حکمروایی بر توسعه اقتصادی اثر می گذارد به گونه ای که با بالا رفتن سطح حکمروایی، سطح توسعه اقتصادی هم ارتقا می یابد و در این تحقیق عامل مسئولیت پذیری در منطقه مورد مطالعه با ضریب ۰.۴۵۳ مهمترین عامل موثر بر توسعه اقتصادی محسوب می شود.

حکمروایی, حکمروایی روستایی, توسعه پایداراقتصادی, مدیریت محلی, بخش کهک