مقایسه تاثیر برنامه تمرینی استقامتی و مقاومتی بر برخی شاخص های ریوی، عملکردی و کیفیت زندگی بیماران کووید-۱۹ ترخیص شده از بیمارستان
عنوان مقاله: مقایسه تاثیر برنامه تمرینی استقامتی و مقاومتی بر برخی شاخص های ریوی، عملکردی و کیفیت زندگی بیماران کووید-۱۹ ترخیص شده از بیمارستان
شناسه ملی مقاله: JR_JMUMS-33-219_006
منتشر شده در در سال 1402
شناسه ملی مقاله: JR_JMUMS-33-219_006
منتشر شده در در سال 1402
مشخصات نویسندگان مقاله:
رضا رفیق نقابی - MSc in Sport Sciences, Department of Exercise Physiology, Faculty of Sport Sciences, University of Birjand, Birjand, Iran
محسن محمدنیا احمدی - Assistant Professor, Department of Exercise Physiology, Faculty of Sport Sciences, University of Birjand, Birjand, Iran
رضا قهرمانی - Assistant Professor, Department of Exercise Physiology, Faculty of Sport Sciences, University of Birjand, Birjand, Iran
خاطره عربیخوان - Infectious Diseases Specialist, Shahid Modarres Hospital, Health and Treatment Network, Kashmar, Iran
خلاصه مقاله:
رضا رفیق نقابی - MSc in Sport Sciences, Department of Exercise Physiology, Faculty of Sport Sciences, University of Birjand, Birjand, Iran
محسن محمدنیا احمدی - Assistant Professor, Department of Exercise Physiology, Faculty of Sport Sciences, University of Birjand, Birjand, Iran
رضا قهرمانی - Assistant Professor, Department of Exercise Physiology, Faculty of Sport Sciences, University of Birjand, Birjand, Iran
خاطره عربیخوان - Infectious Diseases Specialist, Shahid Modarres Hospital, Health and Treatment Network, Kashmar, Iran
سابقه و هدف: درمطالعه حاضر اثر ۶ هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر شاخص های ریوی، عملکرد جسمانی و کیفیت زندگی بیماران کووید-۱۹ پس از ترخیص از بیمارستان بررسی شد.
مواد و روش ها: تعداد ۳۶ بیمار کووید-۱۹ (سن ۹۸/۰±۷۶/۳۸ سال؛ وزن ۸۸/۲±۸۶/۸۱ کیلوگرم) انتخاب شدند. در شروع و پایان مطالعه، آزمون های ریوی (۱FEV، FVC، FVC/۱FEV و MVV)، جسمانی (آزمون ۶ دقیقه راه رفتن)، کیفیت زندگی (۳۶-SF) و تن سنجی در آزمودنی ها انجام شد. سپس آزمودنی ها به سه گروه تمرین استقامتی (۴۵ دقیقه با شدت ۶۰-۷۵ درصد حداکثر ضربان قلب تخمینی)؛ تمرین مقاومتی (۴۵ دقیقه با شدت ۴۰-۷۰ درصد یک تکرار بیشینه) و کنترل تقسیم شدند. مداخله به مدت ۶ هفته (۳ جلسه) انجام شد. برای تحلیل آماری از آزمون آنوای یکطرفه استفاده شد.
یافته ها: نتایج حاکی از افزایش معنی دار ۱FEV (۰۲۹/۰=p)، FVC (۰۴۷/۰=p)، FVC/۱FEV (۰۴۳/۰=p) در گروه استقامتی در مقایسه با کنترل بود، در حالی که تفاوت در MVV (۰۴۱/۰=p) وFVC/۱FEV (۰۲۲/۰=p) بین گروه استقامتی و مقاومتی مشاهده شد. مسافت آزمون ۶ دقیقه ای در گروه استقامتی (۰۰۰۱/۰=P) و مقاومتی (۰۰۱/۰=P) در مقایسه با کنترل افزایش یافت، گرچه بین گروه های تمرینی تفاوتی مشاهده نشد (۴۸/۰=p). مشارکت در برنامه های تمرینی استقامتی و مقاومتی با بهبود معنی دار ابعاد عملکرد جسمانی (به ترتیب ۰۲۴/۰=P و ۰۹/۰=P) و سلامت عمومی (به ترتیب ۰۲۲/۰=P و ۰۱۵/۰=P) در مقایسه با شرایط کنترل همراه بود.
استنتاج: براساس نتایج، شرکت در تمرین استقامتی با شدت متوسط می تواند موجب افزایش عملکرد ریوی، آمادگی قلبی-تنفسی و کیفیت زندگی مبتلایان به کووید-۱۹ پس از ترخیص از بیمارستان شود و می تواند در توانبخشی بیماران کووید-۱۹ به کار برده شود.
کلمات کلیدی: COVID-۱۹, resistance training, maximal voluntary ventilation, Chester staircase test, forced vital capacity, بیماری کووید-۱۹, تمرین مقاومتی, حداکثر تهویه ارادی, آزمون پله چستر, ظرفیت حیاتی اجباری
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1784298/