دولتها در اغلب کشورهای در حال توسعه، برنامه توسعه میانمدت خود را با افق زمانی بین سه تا پنج سال

که دربرگیرنده راهبردها و اهداف کلیدی آنها است تهیه مینمایند. اما این ممارست و تمرین دورهای تقریبا

همیشه، ارتباطی با بودجه سالیانه نداشته است و بنابراین شامل فهرست بلندی از برنامهها و فعالیتها میشود

که در متن و قالب مالیه دولت قابل دسترس نیستند. به این ترتیب و در عمل، برنامه به جای آن که ابزاری در

خدمت توسعه اقتصادی- اجتماعی باشد، به یک تمرین )دورهای( علمی و فنی تبدیل میشود.

بودجه سالیانه هم تبدیل به انباره موضوعات مختلف میشود، زیرا برنامه میانمدتی را در برنامهها و پروژهها در

زمان بررسی و تنظیم بودجه به عنوان راهنمای خود مورد استفاده قرار نمیدهد. این فرایند میتواند بالقوه،

عواقب و آثار ناخواسته را در بر داشته باشد و مخارجی ایجاد کند که در میانمدت پایدار نباشند و حتی اثرات

مثبت و مورد انتظار سرمایهگذاریهای سالیانه را نیز خنثی نمایند.