عاطفه بختیاری
سیدحسن حسینی

سیاست در سیره علوی، آن نیست که انسان مجاز باشد برای رسیدن به حکومت و یا حفظ و بقای آن، از هر روشی استفاده کند، بلکه سیاست ورزی عبارت از این است که انسان با استفاده از روش های سیاسی مشروع برای اداره حکومت و حفظ آن تلاش کند، تا بدین وسیله بتواند بر قلوب حکومت کند و جامعه را به رشد مادی و معنوی برساند؛ زیرا فلسفه مهم حکومت، در سیره علوی رساندن مردم به رشد و سعادت است و راه رسیدن به این رشد، اصلاحات همه جانبه می باشد. براین اساس امام علی (ع) بعد از پذیرش حکومت، به خاطر انحرافی که در جامعه اسلامی بعد از رحلت پیامبر (ص) بوجود آمده بود، راه برون رفت از این انحراف را اصلاحات همه جانبه می دانست. از این رو برای تحقق این امر گامهای استوار و قوی را در راستای اصلاحات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و امنیتی برداشت. اگرچه می دانست که جریان ها و گروه هایی که اصلاحات علوی در تضاد با منافعشان است به مخالفت با وی دست به اقدامات ایذائی خواهند زد، ولی این مسئله مانع حرکت حضرت در مسیر اصلاحات نشد؛ زیرا معتقد بود احیای سیره حکومتی نبوی (ص)، نیاز به اصلاحات بنیادین دارد، تا شکاف طبقاتی ایجاد شده و امتیازات قبیله ای بوجود آمده بدین وسیله بر طرف شود. در پرتو این اصلاحات توانست عدالت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و امنیتی را در جامعه محقق کند.

امام علی، نهج البلاغه، اصلاحات، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، امنیتی.