محمدرضا نگاری - لیسانس آموزش ابتدایی، آموزگار ابتدایی
ابراهیم عطائی - لیسانس آموزش ابتدایی، آموزگار ابتدایی
حسین سلیمانی - لیسانس آموزش ابتدایی، آموزگار ابتدایی
آرمین ایزدی ثمرین - لیسانس آموزش ابتدایی، آموزگار ابتدایی

این مطالعه به بررسی سرمایه اجتماعی در جامعه آموزشی پرداخته است. اصطلاح سرمایه اجتماعی اساسا در دهه ی ۱۹۹۰ مفهوم مهمی شده و در رشته های علوم اجتماعی مورد توجه زیادی قرار گرفت و در اسناد و گفتمان این رشته ها وارد شده و عده زیادی از جامعه شناسان، علمای سیاست و اقتصاد دانان برای یافتن پاسخ های سوال های متعددی که در رشته های خود با آن مواجه بودند، به سرمایه اجتماعی متوسل شدند. تحلیل گران سرمایه اجتماعی اساسا به اهمیت روابط به عنوان منبعی برای اقدام اجتماعی توافق دارند. اما در تعریف دقیق سرمایه اجتماعی اتفاق نظر ندارند. برخی حوزه این مفهوم را تنها به ساختار شبکه های ارتباطی محدود می کنند. برخی دیگر آن را یکی از اشکال سرمایه دانستند که تحت شرایط خاصی قابل تبدیل به سرمایه اقتصادی است (بوردیو، ۱۹۸۶). پوتنام (۲۰۰۰) سرمایه اجتماعی را مجموعه ای از مفاهیمی مانند اعتماد، هنجارها و شبکه ها می دانند که ارتباط و شراکت بهینه بین اعضای یک اجتماع پدید می آورد. از نظر فوکویاما (۱۹۹۹) سرمایه اجتماعی مجموعه ای از هنجارها و ارزش های غیررسمی است که اعضای گروه در آن سهیم می باشند. از نظر ناهاپیت و گوشال (۱۹۹۸) سرمایه اجتماعی ارتباط با دوستان، همکلاسان و تماس های عمومی نزدیک تری است که از طریق آن افراد فرصت هایی را برای استفاده از سرمایه عالی و انسانی خود به دست می آورند. پوتنام (۲۰۰۰) معتقد است سرمایه اجتماعی به طور مثبت به توانایی سازمان مربوط است و موجب مسوولیت نسبت به کارکنان، انعطاف پذیری، اداره کار گروهی و توسعه ی سرمایه فکری می شود و هرجا سرمایه اجتماعی بیشتری وجود دارد می توان انتظار داشت سطح بالاتری از عملکرد تحقق یابد.

سرمایه اجتماعی، جامعه آموزشی، سرمایه اقتصادی، مسئولیت، کارمند.