سنجش کیفیت زندگی در قلمرو مسکن در بافت های فرسوده واجد ارزش تاریخی شهر اصفهان

هدف این مقاله، سنجش کیفیت­زندگی در قلمرو مسکن در بافت­های فرسوده واجد ارزش تاریخی شهر اصفهان بود. بدین منظور از مطالعه کتابخانه­ای و فن تحلیل مقایسه­ای جهت تحلیل بعد عینی کیفیت­زندگی در قلمرو مسکن و از مطالعه میدانی از نوع پرسش نامه­ای و فن تحلیل عاملی برای تحلیل بعد ذهنی آن استفاده گردید. نتایج به دست آمده در ارتباط با بعد عینی کیفیت­زندگی در قلمرو مسکن حاکی از آن بود که به غیر از شاخص­های کیفیت مسکن و میانگین مساحت قطعات و تعداد اتاق در واحد مسکونی، سایر شاخص­های کیفیت زندگی در قلمرو مسکن از وضعیت مناسب­تری نسبت به نواحی شهری کشوری برخوردارند. بررسی وضعیت ذهنی کیفیت­زندگی در قلمرو مسکن نیز مشخص نمود که اولا کیفیت­زندگی در قلمرو مسکن قابل تقسیم به چهار زیرقلمرو شامل کیفیت مسکن، فضای مسکن، امنیت تصرف و تعلق به مسکن می­باشد که به ترتیب بیشترین درصد از واریانس را تبیین می­نمایند و ثانیا بیشترین مشکل در قلمرو مسکن در ارتباط با زیرقلمروهای کیفیت مسکن و تعلق به مسکن نمود یافته است. از این رو با توجه به وجود مشکل در زیرقلمرو کیفیت مسکن و شدت تاثیرگذاری آن در قلمرو مسکن، می­توان کیفیت مسکن را الویت اصلی پرداختن به مقوله کیفیت­زندگی در قلمرو مسکن عنوان نمود.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده واجد ارزش تاریخی ، کیفیت زندگی در قلمرو مسکن ، تحلیل عاملی ، شهر اصفهان