مرجان نادرزاده گوارشکی - دانشجوی دکترا فلسفه هنر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران.
علی مرادخانی - دانشیار، گروه فلسفه ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران.
حمیدرضا افشار - دانشیار، گروه نمایش، دانشگاه هنر تهران، تهران، ایران.

در نظر ژیل دلوز، مجاز ((Virtual بعدمثالی (ideal) واقعیت است و تصویر مجازی بخش غیرقابل تجزیهی کریستال-زمان درمیان ذهنیت و عینیت که پیچیده ترین فرم و ساختار روایی-زمانی دلوز است. این پژوهش بر آن است تا به تبیین مفهوم "مجاز" و "تصویر مجازی" در فلسفه ی ژیل دلوز، فیلسوف فرانسوی بپردازد و از آنجایی که فرضیه ی اصلی این پژوهش تاثیر مفهوم تصیر مجازی بر نوع روایت و ساختار روایی در جنبش سینمای هنری اروپاست، ازین رو پژوهش پیش رو در جهت اثبات این فرضیه، پس از تبیین مفهوم تصویر مجازی و جایگاه آن در الگوی زمان کریستالی در فلسفه ی ژیل دلوز، به بررسی برخی از فیلم های جنبش سینمای هنری اروپا، یعنی فیلم های هیروشیما عشق من ۱۹۵۹- سال گذشته در مارین باد ۱۹۶۱- جاویدان ۱۹۶۳ خواهد پرداخت تا ازین طریق نشان دهد که فیلم های ذکر شده با تمرکز بر مفهوم تصویر مجازی چگونه به خلق کریستال زمانی در ساختار روایی خود شده اند. همچنین این مقاله در پی دستیابی به الگویی واحد برای خوانش و واکاوی این نوع روایات زمان محور است. روش کلی این تحقیق به شیوه توصیفی است و با استفاده از منابع کتابخانهای و بررسی موردی فیلمها، این آثار را مورد مطالعه قرار خواهد داد.

تصویر مجازی, کریستال-زمان, روایت, ژیل دلوز, جنبش سینمای هنری اروپا