فرآیند تداوم توسعه پایدار شهرهای تاریخی ایران با محوریت هویت فرهنگی، تاریخی ومعماری

توسعه پایدار به معنی ارائه راهحلهایی در مقابل الگوهای نامناسب کالبدی، فضایی، اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی توسعه میباشد که بتواند از تخریب و نابودی در تمام سطوح و زمینهها که موجب تغییرات منفی میگردد جلوگیری کند.پرداختن به معماری پایدار و الزامات شکلگیری آن در طراحیهای معماری، لازمه شناخت عمیقتری از اهداف پایداری میباشد. معماری پایدار به معنی یک فرآیند است که میتواند تکرار شود. پایداری یک مفهوم است که بیشتر به عنوان اندازه ارزش یک روش به کار برده میشود. روشی که با نیازهای حفاظتی معاصر از طریق یک رفتار تکرارپذیر و بادوام مواجه میگردد. بنابراین در اینجا روی فرآیند به اندازه محصول نهایی توجه میشود. معماری پایدار به طور قطع تشخیص میدهد که محصول نهایی در اثر گذشت زمان ممکن است فرسوده شود و یا نیاز باشد که جایگزین گردد . پدیده احیاء محور فرهنگ - ی تاریخی شهرها که به صورت مقولهای برای باززندهسازی مورد توجه مسؤلان و متخصصان با تأکید بر توان اقتصادی شهر میباشد از اهمیت بسیاری برخوردار گردیده است. نقدهایی بر این پدیده مانده است اما شرایط لازم برای ارزیابی و سنجش گسترده آنها فراهم نشده است. محور فرهنگ - ی تاریخی، به معنای معبری که به دلیل در برگرفتن بناهای گوناگون و نسبتاً پرشماری که کاربرد همگانی داشتهاند (و یا هنوز دارند) و از هویت و تشخص معمارانه در فضاهای درونی و بیرونی برخوردارند متمایز شناخته میشود، موضوع پژوهشهای بازشناختی قرار میگیرد . در این نوشتار سعی شده است به فرآیند تداوم توسعه پایدار با محوریت فرهنگی – تاریخی پرداخته شود

کلیدواژه ها:

فرآیند ، باززنده سازی ، توسعه پایدار ، شهرهای تاریخی ، بازشناختی