سعیده زینلی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت امور شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی (سوهانک)، تهران، ایران
منصوره علیقلی - استاد راهنما و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی (سوهانک)

آمایش سرزمین در سیستم حرفه ای امروزی و دانشگاهی ایران تنها به برنامه ریزی فضایی در مقیاس ملی و منطقه ای اطلاقمیشود. در واقع و در سیستم حرفه ای جهانی، بخشی از مفهوم کلی برنامه ریزی شهری و منطقه ای به حساب می آید. آمایشسرزمین اشاره دارد به روش ها و رویکردهای استفاده شده توسط بخش خصوصی و عمومی به منظور اثرگذاری بر توزیع جمعیتو فعالیتها در فضاهای با مقیاس های گوناگون. آمایش سرزمین، ارزیابی نظام مند عوامل طبیعی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگیو… به منظور یافتن راهی برای تشویق و کمک به جامعه بهره برداران در انتخاب گزینه هایی مناسب برای افزایش و پایداریتوان سرزمینی در جهت برآورد نیازهای جامعه است. به بیانی دیگر، توزیع متوازن و هماهنگ جغرافیای کلیه فعالیتهایاقتصادی-اجتماعی در پهنه سرزمین نسبت به قابلیت ها و منابع طبیعی و انسانی را آمایش سرزمین می گویند. از مهمترینخصوصیات برنامه آمایش سرزمین جامع نگری، کیفیت و سازماندهی فضایی آن است. پایدارترین آرایشی که به سه مولفه مهمجمعیت-سرمایه-منابع طبیعی و محیطی یک منطقه یا سرزمین ختم میشود برنامه آمایش سرزمین نامیده میشود.سندیاست که با توجه به اکوسیستم داخلی و بیرونی زمین و بر اساس میزان تاثیر و نقش آفرینی عوامل متعدد برای زندگی بهتر وتعامل بیشتر با طبیعت تنظیم می گردد. عوامل نقش آفرین میتوانند زمین شناختی، آب و هوایی و قابلیت های اقلیمی منطقهباشند که شناخت و منظور نمودن آنها در برنامه ها می تواند در میزان تعامل جمعیت های انسانی با محیط در جهت برآورده کردننیازهای حیاتی چون آب، هوا، غذا و نیازهای امنیتی و تاب آوری انسان در مقابل حوادث طبیعی موثر باشد.

برنامه ریزی شهری و منطقه ای ، ارزیابی نظام مند عوامل طبیعی ، تعامل بیشتر با طبیعت