مسعود زنگنه - کارشناسی ارشد، رشته مهندسی کامپیوتر گرایش نرم افزار، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اهواز، ایران

سیستم روی تراشه، یک مدار مجتمع است که تمام اجزای پردازشی ضروری را در یک تراشه واحد ترکیب میکند و یک راه حلکامل سیستم را ارائه میدهد. شبکه روی تراشه یک زیرساخت ارتباطی مقیاس پذیر، پرتوان و کارآمد را ارائه می دهد. یک شبکهروی تراشه باید پیام های حیاتی را از یک برنامه بلادرنگ در مهلت های زمانی مشخص ارسال کند. نقض این الزام ممکن استکل عملیات سیستم را به خطر بیندازد. توپولوژی، مکانیسم سوئیچینگ و الگوریتم مسیریابی سه مورد مهم در طراحی یکشبکه روی تراشه هستند. توپولوژی نحوه اتصال گره ها (عناصر پردازش) در شبکه را مشخص می کند. توپولوژی های متعددی ازجمله مش، توروس، درخت و پروانه پیشنهاد شده است. مسیریاب ها اجزای اصلی شبکه روی تراشه هستند. یک معماریمسیریاب معمولی از یک داوری، بافر، تقاطع، منطق مسیریابی، کانال های مجازی، پورت های ورودی و خروجی تشکیل شدهاست. بافرها به عنوان ذخیره سازی برای نگهداری بسته ها استفاده می شوند، زیرا آنها منتظر منابع موردنیاز خود هستند.استفاده از بافرها در مسیریاب ها و مصرف انرژی برای جلوگیری از بن بست و توان کم است. در این مقاله، نوآوری های جدید والگوریتم های مسیریابی در شبکه های روی تراشه معرفی می شوند.

شبکه های روی تراشه، نوآوری های جدید، الگوریتم های مسیریابی