عاطفه امینی نیا - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد ورامین (پیشوا)
مینا عزیزی - دانش آموخته رشته حقوق عمومی

ظهور سازمان های دولتی یا سازمان های مردم نهاد در عرصه حقوق بشر به عنوان یک کالای عمومی جهانی، یکباره، ناگهانی و بدونچالش نبوده و سابقه ای بیش از دو قرن دارد. زمینه حضور آن را می توان در جنبش های استیفای حقوق بردگان، کارگران و زنانمشاهده کرد. از سویی دیگر و در این امتداد تاریخی، نحوه حضور و موضوعاتی که سازمانهای بین المللی در آن مشارکت جسته اند نیزجریانی تکاملی و تدریجی داشته است. این جریان ها از طریق راه اندازی مجامع و اجتماعات اعتراض آمیز و فراخوان افکار عمومی،مشارکت در تصمیم سازیها و جلب توجه قانونگذاران در سطوح بین المللی و ملی به جنبه های مختلف حقوق و آزادی های اساسی،سیری فزاینده داشته است. اگرچه در طی نزدیک به یک و نیم قرن، این نقش اندک و محدود می نماید، اما با حضور پررنگ سازمانهایبین المللی در فرایند پایه ریزی نظام نوین بین المللی پس از جنگ جهانی دوم و تشکیل سازمان ملل متحد، رفته رفته نظم نوین بینالمللی و خصوصا رژیم جهانی حقوق بشر، بیش از پیش متاثر از سازمان های بین المللی گردیده است. گسترش سازمان های بین المللیو از جمله سازمان های غیردولتی حقوق بشری در طول نیم قرن گذشته و همچنین ازدیاد داوطلبان شرکت در این گونه فعالیت ها، از یکطرف نشانگر چالش هایی در ساختار جهانی و بین الدولی است و از طرف دیگر، موید کارآمدی طرفهای دولتی و خصوصی در پاسخدادن به این بحران ها است.

حقوق بشر، سازمان های بین المللی، حقوق بین الملل، سازمان ملل متحد، اعلامیه جهانی حقوق بشر