جبران کاهش عملکرد ناشی از تنش آب آخر با استفاده از تقویت کنندگان رشد در مرحله پنجه دهی گندم (.Triticum aestivum L)

کاربرد تغذیه برگی در مراحل بحرانی می تواند در رفع نیاز غذایی گیاه در کوتاه مدت موثر باشد. به منظور بررسی تاثیر تقویت-کنندگان رشد در مرحله پنجه دهی گندم بر جبران کمی ترکیبات مورد نیاز از منابع ذخیره ای به دانه در فرآیند انتقال مجدد در هنگام قطع آبیاری آخر، آزمایشی به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در ایستگاه تحقیقاتی کاشمر در سال زراعی ۹۹-۹۸ اجرا شد. دو رقم گندم سیروان و رخشان (رقم معمول منطقه) در کرت های اصلی و تقویت کنندگان رشد شامل: T۱: شاهد، T۲: اوره فسفات (۱۰ کیلوگرم در هکتار)+ سولوپتاس (۸ کیلوگرم در هکتار)+ اسید آمینه (۲ در هزار)، T۳: اوره فسفات (۱۰ کیلوگرم در هکتار)+ سولوپتاس (۸ کیلوگرم در هکتار)+ ریزمغذی کامل (۲ در هزار)، T۴: اوره فسفات (۱۰ کیلوگرم در هکتار)+ سولوپتاس (۸ کیلوگرم در هکتار)+ اسید هیومیک (۲ در هزار) بودند. نتایج نشان داد بیشترین ارتفاع بوته از اعمال تیمار T۳ در رقم سیروان به دست آمد. در رقم های سیروان و رخشان بیشترین طول پدانکل از محلول پاشی تیمار T۳ حاصل شد. بیشترین وزن خشک بوته در متر مربع از کاربرد تیمار T۲ در رقم سیروان حاصل شد. وزن دانه در رقم سیروان حاصل از اعمال تیمار T۲ ، T۳ و T۴ به ترتیب ۶۵۱، ۵۸۲ و ۴۶۲ گرم در مترمربع بود که از رقم رخشان در همین تیمارها بیشتر بود. بیشترین مقدار فتوسنتز در رقم سیروان (۱/۱۹میکرومول دی اکسید کربن بر مترمربع بر ثانیه)، هدایت روزنه ای و CO۲ بین سلولی (Ci) و از محلول پاشی تیمار T۲ حاصل شد. به طور کلی روند تاثیر تیمار T۲ بر فتوسنتز و عملکرد حاکی از جبران کمبود عملکرد دانه (افزایش ۵۲ درصدی) و زیست توده (۵۱ درصدی) در اثر قطع آب آخر در رقم سیروان است.

کلیدواژه ها:

اسید آمینه ، تعداد دانه در سنبله ، دی اکسید کربن بین سلولی ، ریز مغذی ، طول پدانکل ، فتوسنتز ، هدایت روزنه ای