مهدی کرمی - کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی، قم، ایران.

عقد نکاح به دلیل ارتباط تنگاتنگی که با شخصیت انسان ها دارد در بین عقود از جایگاهی ممتاز برخوردار است. قانون مدنی به نحو سوال برانگیزی از حکم صریحی در باب اهلیت سفیه در امر نکاح و لزوم یا عدم لزوم رشد در نفوذ نکاح خالی است. به همین دلیل موضوع مربوطه مورد اختلاف آرای فقها و حقوقدانان واقع شده است. آنچه در این نوشتار مورد مداقه است، بررسی نظرات فقهای امامیه و رویکرد حقوق موضوعه ایران در این خصوص است. نتیجه این است که قریب به اتفاق فقیهان امامی به دلیل وجود تبعات مالی نکاح و براساس قواعد عمومی حجر سفیه و یا با استناد به روایات و بر مبنای مشتمل بودن نکاح بر امور مالی و محجوریت سفیه در این زمینه، نکاح سفیه بدون اذن ولی را غیرنافذ شمرده اند. گروهی در مقابل با توجه به نیاز هر شخص از جمله سفیه به ازدواج، با تفکیک قرارداد راجع به مهر از نکاح، حجر سفیه را محدود به توافق راجع به مهر دانسته و اصل نکاح وی را نافذ قلمداد کرده اند.

سفیه، حجر، نکاح، مهر، حقوق ایران