ارتقاء جایگاه انسان در آموزش معماری دوران معاصر

آموزش معماری یکی از موضوعات کلیدی و مهم در ترسیم آینده معماری، پیشرفت و شکوفایی به شمار می آید. معماری گذشته ایران که همواره با تاکید برارزش های پایدار از جایگاهی ویژه برخوردار بوده، در دوره کنونی با پیدایش لغات دوگانه ی سنت و مدرنیته، از میان نگاه حسرت انگیز به گذشته تا شیفتگی الگوهای غربی، دچار نوعی ابهام و سردرگمی شده است. با بررسی مولفه انسان، اصول و بینش عمیق استادان معمار که حین حل مسائل حاکم بر اجرای بنا و ایجاد رابطه بین بنای جدید و بافت محیط و ترسیم روابط صحیح انسانی کسب می کردند و انتقال سینه به سینه، دقیق و جزء به جزء آن به شاگردان خویش و آوردن مصادیق جدید برای مفاهیم قدیم و هنجارهای پایدار امید است که بتوان خلاء عمیق جایگاه موثر انسان در آموزش سنتی معماری در آموزش معماری معاصر را بر طرف کرد. آموزش معماری در جامعه امروز ما که ساختار سنتی خویش را وانهاده،ولی به باورها و ارزش های پایدار خویش وفادار مانده است باید هر سه مولفه مهارت،دانش و حکمت را در خود داشته باشد تا معمار تربیت شده در این فرآیند با داشتن مهارت ها و تجهیز به دانش های لازم و آشنایی با تجربیات سرزمینی و جهانی بتواند اثری مبتنی بر حکمت و معرفت بیافریند که در راستای هنجارها و ارزش های والای جامعه بوده و گسست موجود بین معماری و ارزش های اصیل فرهنگی این مرز و بوم را به پیوندی دوباره بدل کند.

کلیدواژه ها:

دانش و مهارت ، جایگاه انسان ، آموزش معماری معاصر ، سنت و مدرنیته