مطهره مهدوی پارسا

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثر بخشی آموزش روانی گروهی مبتنی بر رویکرد طرحواره محور در کاهش آشفتگی هیجانی و خودسرزنشگری افراد درگیر شکست عاطفی نوجوان انجام شد. طرح پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مراجعین به انجمن توسعه و آموزش مهارت های زندگی دنیای بهتر شهر تهران بود نمونه مورد بررسی ۳۰ نفر افراد درگیر شکست عاطفی بود که به روش در دسترس انتخاب شدند. و به صورت تصادفی به دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از پرسشنامه های آشفتگی هیجان داس(۱۹۹۵).مقیاس خودسرزنشگری لویز(۲۰۰۴) ارزیابی قرار گرفتند. در این تحقیق داده ها در دو سطح توصیفی (نمودارها، جدول های توزیع فراوانی) و استنباطی (آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، و آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره) با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که آموزش روانی گروهی مبتنی بر رویکرد طرحواره محور در کاهش آشفتگی هیجانی افراد درگیر شکست عاطفی تاثیر معنی داری داشته است (p<۰/۰۵) همچنین آموزش روانی گروهی مبتنی بر رویکرد طرحواره محور در کاهش خودسرزنشگری افراد درگیر شکست عاطفی تاثیر معنی داری داشته است

آشفتگی هیجانی، شکست عاطفی، آموزش روانی گروهی