ندا اسدفلسفی زاده - دانشگاه زابل
محمدرضا پاکروان - دانشگاه تهران

توسعه روستایی یکی از پایه های اولیه و مهم توسعه ملی هر کشور محسوب می شود. به دلیل اهمیت مشارکت مردم در تسریع این نوع از توسعه، کشورهای مختلف در قالب حکومت های محلی و از طریق اگذاری اختیارات به واحدهای محلی، این موضوع را مورد توجه قرار داده اند. در مطالعه حاضر، اثر برخی از شاخص های توسعه روستایی بر رشد اقتصادی کشور ایران در دوره زمانی 89-1340 مورد آزمون قرار گرفته است. برای این منظور، از شاخص های درصد زمین های قابل کشت، ارزش افزوده بخش کشاورزی، عملکرد غلات، درصد اشتغال در بخش کشاورزی، شاخص تولید غذا و جمعیت روستایی استفاده شد. با توجه به ماهیت درجه انباشتگی متغیرها، از مدل خود توضیح برداری با وقفه های گسترده (ARDL) برای بررسی تابع رشد اقتصادی کشور استفاده گردید. نتایج مطالعه نشان داد که شاخص های ارزش افزوده و درصد اشتغال بخش کشاورزی، شاخص تولید غذا و جمعیت روستایی در بلند مدت دارای اثر مثبت و معناداری بر رشد اقتصادی می باشند. بر اساس نتایج به دست آمده از الگوی تصحیح خطا، سرعت تعدیل متغیرها معادل 0/71 برآورد گردید که نشان می دهد در صورت اعمال یک شوک بر مدل مورد نظر، در هر دوره 71 درصد آن تعدیل خواهد شد. نظر به بالا بودن درصد جمعیت روستایی در کشور و اثر گذاری نسبتتاً قوی شاخص های مختلف توسعه بر رشد اقتصادی، برنامه ریزی هدفمند در جهت رشد و توسعه روستایی به عنوان عاملی ضروری در سیاستگذاری های کلان به شمار می رود.

توسعه روستایی، شاخص، رشد اقتصادی، ایران