ابوالفضل قیاسی سونکی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، ایران
عبدالمطلب مالکی سونکی - دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش / دانشگاه پیام نور واحد قهدریجان اصفهان، ایران
الهه قیاسی سونکی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی، دانشگاه پیام نور تهران جنوب، ایران
فاطمه بنی مسنی - کارشناسی روانشناسی دانشگاه پیام نور، ایران
سجاد قیاسی سونکی - دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور اصفهان، ایران

سازمان ها زمانی که خود را متکی به یادگیری سازمانی کنند؛ درگیر فرآیند های پیچیده می شوند. فرآیند هایی که مغز ما هر روز با آن ها سروکله می زند. پیش بینی، تعریف، شناسایی و حل مسئله مهم ترین مسائلی هستند که در این فرآیند می توان آن ها را در سازمان بیشتر و بیشتر کرد. انسان ها تا سال ۱۹۷۰ میلادی از این فرآیند مهم بی اطلاع یا بی توجه بودند. در آن سال با انتشار کتاب "پیتر سنج" تحت عنوان اصل پنجم، قدم بزرگی در زمینه یادگیری سازمانی و سازمان یادگیرنده برداشته شد. وی در آن کتاب به بیان مفهوم یادگیری سازمانی به عنوان یکی از مهم ترین عوامل پیشرفت سازمان پرداخت. از نظر "پیتر" یادگیری فردی خوب است، اما نه به اندازه یادگیری سازمانی. او معتقد است زمانی می توان امید به اثربخش بودن یادگیری سازمانی داشت که تمام افراد سازمان آن اطلاعات را پردازش و به قولی به خوبی یاد گرفته باشند. مهم ترین چیزی که موجب شده است تا مدیران به انجام یادگیری سازمانی متمایل شوند این است که سازمان هایی که از آن برخوردار نیستند شاید به حیاط خود ادامه دهند؛ اما نمی توانند از تمام المان های خود استفاده کنند. در واقع سازمانی در آینده موفق است که بتواند از تمام امکانات و سطوح کارمندان خود به منظور پیشرفت استفاده کند. همانطور که یادگیری سازمانی از اهمیت بالقوه ای برخوردار است؛ سازمان یادگیرنده نیز بسیار مهم و سازنده است. مدیرانی که بتوانند سازمان یادگیرنده ایجاد کنند؛ لایق تشویق و بزرگداشت هستند.

توانمندسازی مدیران، سازمان ها ی یادگیرنده و عدالت در سازمان.